Uitspraak

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

zaaknummers: AWB 11/6706 en 11/6719

uitspraak van de meervoudige kamer van 7 november 2012 in de zaak tussen

1. Werkgroep Derde Merwedehaven Sliedrecht, te Sliedrecht, eiseres,

gemachtigde: drs . ing . J.G. Vollenbroek,(11/6706)

2. het college van burgemeester en wethouders van Sliedrecht, eiser,

(11/6919)

hierna gezamenlijk: eisers,

en

Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland, verweerder,

gemachtigde: G.H.C.M.. Renne.

Als derde-partij heeft aan het geding deelgenomen:

de besloten vennootschap Derde Merwedehaven B.V. , gevestigd te Dordrecht

(gemachtigde: mr. E.T. Sillevis Smit, advocaat te Rotterdam).

Procesverloop

Bij brief van 2 augustus 2010 heeft Derde Merwedehaven B.V. (DMH) een stortreglement 2010 (het stortreglement) ter goedkeuring voorgelegd aan verweerder.

Bij besluit van 6 juli 2011 (het bestreden besluit), heeft verweerder, overeenkomstig het advies van de Commissie voor de bezwaar- en beroepschriften van 20 april 2010, vastgesteld dat de gevraagde goedkeuring van het stortreglement van rechtswege is gegeven en dat het stortreglement op 30 september 2010 in werking is getreden. Voorts heeft verweerder het bezwaar van eisers in afwijking van het advies van de Commissie voor bezwaar- en beroepschriften, ongegrond verklaard.

Eisers hebben tegen het bestreden besluit beroep ingesteld en de beroepen aangevuld.

DMH heeft haar zienswijze op het beroep gegeven.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend en dit aangevuld.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 30 januari 2012.

Eiseres heeft zich laten vertegenwoordigen door [A], [B] en [C], bijgestaan door haar gemachtigde. Eiser heeft zich laten vertegenwoordigen door drs. ing. J. G. Vollenbroek. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, vergezeld van E. Köhne. DMH heeft zich laten vertegenwoordigen door [D], bijgestaan door haar gemachtigde.

De rechtbank heeft het onderzoek op 16 maart 2012 heropend ten einde verweerder en DMH in de gelegenheid te stellen nadere vragen van de rechtbank te beantwoorden.

Bij brief van 12 april 2012 heeft verweerder de gestelde vragen beantwoord.

Bij brief van 13 april 2012 heeft DMH de gestelde vragen beantwoord.

Bij brief van 2 mei 2012 heeft eiseres gereageerd.

Bij gelijkluidende brief van 16 mei 2012 heeft eiser gereageerd.

Bij brieven van 23 mei en 14 juni 2012 heeft DMH nader gereageerd.

Bij brief van 14 juni 2012 heeft verweerder nader gereageerd.

Bij brief van 10 juli 2012 heeft eiseres nader gereageerd.

Bij brief van 20 juli 2012 heeft eiser nader gereageerd.

Partijen hebben toestemming gegeven voor het achterwege laten van een nadere zitting.

Het onderzoek is gesloten.

Overwegingen

1. DMH exploiteert de afvalberging Derde Merwedehaven te Dordrecht (de afvalberging). Ter voldoening aan voorschrift A6 van de ambtshalve aanpassing van de milieuvergunning voor de afvalberging van 26 januari 2010 (het besluit van verweerder van 26 januari 2010) heeft DMH op 2 augustus 2010 een geactualiseerde acceptatie- en controleprocedure voor de afvalberging (hierna het stortreglement) ter goedkeuring voorgelegd aan verweerder.

2. In de brief van 1 oktober 2012 heeft verweerder aan DMH het voornemen geuit om goedkeuring aan het stortreglement te onthouden. Verweerder is op dit voornemen teruggekomen. Op 17 januari 2011 hebben eisers tijdens een hoorzitting bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) van verweerder vernomen dat het stortreglement van rechtswege was goedgekeurd en in werking was getreden. Eisers hebben vervolgens op 31 januari 2011 bezwaar gemaakt tegen de goedkeuring van rechtswege.

3. Aan het bestreden besluit heeft verweerder - kort en voor zover relevant weergegeven - het volgende ten grondslag gelegd. Ten gevolge van het overschrijden van beslistermijnen is de gevraagde goedkeuring op 27 september 2010 van rechtswege gegeven. Het goedgekeurde stortreglement is op 30 september 2010 in werking getreden. De overschrijding van de bezwaartermijn door eisers is verschoonbaar. Met inachtneming van de legenda bij het stortreglement voldoet het stortreglement aan het vergunningenkader van DMH, in het bijzonder voorschrift 1.9.2 van de vigerende milieuvergunning van DMH.

4. In beroep voeren eisers - kort samengevat - aan dat het stortreglement, in het bijzonder de acceptatielijst van afvalstoffen in bijlage 1, door het hanteren van de ruimere normen van de Europese Afvalstoffen Lijst (Eural) een drastische uitbreiding meebrengt van de scope van gevaarlijke afvalstoffen die mogen worden gestort bij de afvalberging, in vergelijking met wat vergund is in de milieuvergunning van DMH. Het stortreglement is op dit punt in strijd met de milieuvergunning. Gelet hierop had verweerder eisers gelegenheid tot inspraak moeten geven. De van rechtswege goedkeuring is echter niet bekend gemaakt. Nu geen mogelijkheid tot inspraak is verleend, is gehandeld in strijd met artikel 15 van de IPPC-richtlijn. De uitbreiding van de te storten afvalstoffen vereist een Milieu Effect Rapportage (MER).

5. Ten aanzien van de goedkeuring van rechtswege overweegt de rechtbank als volgt.

Als gevolg van de inwerkingtreding van de Dienstenwet met ingang van 28 december 2009 (Stb. 2009, 505), in het bijzonder artikel 28 in samenhang met artikel 2, geldt, in afwijking van artikel 4:20a, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), dat paragraaf 4.1.3.3. van de Awb van toepassing is op aanvragen om een vergunning, tenzij bij wettelijk voorschrift anders is bepaald en mits het betreffende vergunningstelsel valt onder de reikwijdte van de Dienstenrichtlijn. De door DMH gevraagde goedkeuring betreft een beslissing over de wijze van uitvoering van een dienst, namelijk het accepteren en verwerken van afvalstoffen. De in artikel 2, derde lid, van de Dienstenwet en de in het Tijdelijk besluit Lex silencio positivo Dienstenrichtlijn opgenomen uitzonderingen zijn hier niet van toepassing. De op grond van artikel 4:13, tweede lid, van de Awb , geldende beslistermijn van 8 weken heeft verweerder op 27 september 2010 laten verstrijken. De gevraagde goedkeuring van het stortbesluit is daarmee, gelet op artikel 4:20b, eerste lid, van de Awb, van rechtswege gegeven. Gelet op artikel 4:20b, derde lid van de Awb , is het stortreglement op 30 september 2010 in werking getreden.

6. DMH heeft aangevoerd dat de beide beroepen van eisers niet ontvankelijk dienen te worden verklaard. Eiseres kan niet als belanghebbende worden aangemerkt omdat haar doelomschrijving functioneel en territoriaal te breed is. Eiser heeft geen bezwaar gemaakt en daarom is het beroep op grond van artikel 6:13 en 7:1 van de Awb niet ontvan kelijk. Eisers hebben daarnaast te laat bezwaar gemaakt.

7.1. Naar het oordeel van de rechtbank is eiseres belanghebbende in de zin van artikel 1:2 van de Awb. In de brief van eiseres van 16 januari 2012 is overtuigend uiteengezet dat de aanpassing van de statuten in 2008 met een ruimere doelstelling, thans niet tot niet-ontvankelijkheid van het beroep kan leiden. De rechtbank volgt deze uiteenzetting. Eiseres heeft in genoemde brief ook beschreven welke feitelijke werkzaamheden zij verricht. De rechtbank heeft geen aanleiding hieraan te twijfelen. Naar het oordeel van de rechtbank rechtvaardigen deze werkzaamheden de conclusie dat eiseres een rechtstreeks bij het bestreden besluit betrokken belang in het bijzonder behartigt.

7.2. Niet in geschil is dat eiser als belanghebbende in de zin van artikel 1:2 van de Awb dient te worden beschouwd. Naar het oordeel van de rechtbank staat artikel 6:13 van de Awb niet in de weg aan de ontvankelijkheid van het beroep van eiser. Dat het bezwaarschrift naar de letter door de gemeente Sliedrecht is ingediend, weerhield verweerder er niet van te veronderstellen dat de gemachtigde in de bezwaarprocedure optrad namens eiser, zoals ook de gang van zaken is geweest bij recente eerdere procedures bij de Afdeling tussen partijen over aanverwante onderwerpen (zie onder andere LJN: BQ1909 en BM4157). Ook voor DMH moet - gelet op deze gang van zaken - duidelijk zijn geweest dat de gemachtigde optrad namens eiser. In deze omstandigheden ziet de rechtbank voldoende aanleiding voor het oordeel dat het bezwaarschrift geacht moet worden te zijn ingediend door eiser.

7.3. Voorts is de rechtbank van oordeel dat de bezwaren van eisers tijdig zijn ingediend. Daartoe overweegt de rechtbank als volgt.

7.4 Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat het goedgekeurde stortreglement eerst bij brief van 6 juli 2011 aan DMH bekend is gemaakt in de zin van artikel 4:20c, van de Awb . Uit het dossier blijkt niet dat verweerder eerder dan bij brief van 6 juli 2011 aan DMH heeft bekendgemaakt dat het stortreglement van rechtswege is goedgekeurd. DMH heeft over een eerdere bekendmaking aan haar ook niets aangevoerd. Ook de rechtbank gaat er daarom van uit dat het goedgekeurde stortreglement pas op

6 juli 2011 bekend is gemaakt. Pas vanaf de bekendmaking is de bezwaartermijn gaan lopen. Eisers hebben hun bezwaren ruim vóór de bekendmaking ingediend. Gelet op artikel 6:10, eerste lid en onder a, van de Awb , heeft verweerder de bezwaren van eisers terecht ontvankelijk geacht.

7.5. Voor zover van belang acht de rechtbank voldoende aannemelijk dat eisers niet eerder dan op 17 januari 2011 bekend zijn geworden met het officiële standpunt van verweerder dat het stortreglement van rechtswege is goedgekeurd. Ook is voldoende aannemelijk dat eisers het stortreglement niet eerder dan op 21 januari 2011 van verweerder hebben ontvangen. Eisers hebben daarop adequaat gereageerd door op 31 januari 2011 bezwaren in te dienen. DMH heeft aangevoerd dat de bezwaren van eisers te laat zijn ingediend, omdat eisers al in oktober of november 2010 op de hoogte zouden zijn geweest van het standpunt van verweerder dat het stortreglement van rechtswege was goedgekeurd. De rechtbank volgt DMH daarin niet. Daarbij laat de rechtbank meewegen dat uit de uitspraak van de voorzieningenrechter van deze rechtbank van 6 december 2010, Awb 10/7213 (welke procedure het verzoek van DMH betrof om openbaarmaking van het stortreglement door verweerder tegen te gaan, en bij welke procedure ook de gemachtigde van eiseres betrokken is geweest) blijkt dat gemachtigden van verweerder en DMH zich ter zitting op 29 november 2010 op het standpunt stelden dat het stortreglement niet van rechtswege was goedgekeurd. Onder die omstandigheid kan eisers niet worden tegengeworpen dat zij eerder hadden moeten beseffen dat goedkeuring van rechtswege wél had plaatsgevonden en dat zij eerder bezwaar hadden moeten maken.

7.6. De conclusie is dat de beroepen ontvankelijk zijn.

8. Voor een beoordeling van de beroepsgronden van eisers is het van belang vast te stellen wat de reikwijdte is van het goedgekeurde stortreglement. In het bestreden besluit is dit onder het kopje ‘juridisch kader’ uiteengezet. Zakelijk samengevat is DMH, op grond van het voorschrift 1.3.3. van de milieuvergunning, zoals dat voorschrift is gewijzigd bij het besluit van verweerder van 26 januari 2010, verplicht haar acceptatie- en controleprocedure ten aanzien van stortactiviteiten in overeenstemming te brengen met (1) de procedure die is voorgeschreven in het Besluit stortplaatsen en stortverboden afvalstoffen (Bssa), inclusief de bijlage, behorende bij de artikelen 11d en 11f, eerste lid, onder c, van de Bssa en (2) de aan de milieuvergunning verbonden voorschriften. Ook dient DMH daarbij, op grond van voorschrift A1 van het besluit van verweerder van 26 januari 2010, ter goedkeuring over te leggen een lijst van afvalstoffen die op de stortlocatie mogen worden geaccepteerd en mogen worden gestort. Verweerder heeft verder overwogen dat vergunningvoorschriften 1.9.1. en 1.9.2. uit de milieuvergunning van DMH (zoals deze voorschriften luiden na wijziging bij besluit van verweerder van 26 januari 2010 en herstelbesluit van verweerder van 3 september 2010) bepalen welke (gevaarlijke) afvalstoffen, met inachtneming van het Bssa op de afvalberging mogen worden gestort. De vigerende milieuvergunning geeft het kader voor de vraag welke afvalstoffen mogen worden gestort.

9.1. Het standpunt van eisers dat de milieuvergunning alleen het storten van afvalstoffen toestaat in concentraties onder de normen uit het Besluit Aanwijzing Gevaarlijke Afvalstoffen (Baga) en dat het stortreglement daarmee in strijd is omdat dat uitgaat van Eural-grenswaarden, kan naar het oordeel van de rechtbank niet slagen, gelet op het volgende.

9.2. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat uit het besluit van verweerder van 2 april 2002 tot verlening van de milieuvergunning (de revisievergunning) blijkt dat is geanticipeerd op de inwerkingtreding van de Eural. De rechtbank stelt vast dat in de begrippenlijst van de milieuvergunning, op bladzijde 5, de volgende definitie van gevaarlijk afval is gegeven: ‘afvalstoffen die op grond van de Regeling Europese afvalstoffenlijst als gevaarlijke afvalstoffen moeten worden beschouwd en als zodanig in de afvalstoffenlijst met een asterisk zijn aangegeven’. Daarmee is ook de reikwijdte van het begrip ‘gevaarlijke afvalstoffen’ in voorschrift 1.9.2. b, aanhef, van de milieuvergunning gegeven. Ook uit de toelichting op de milieuvergunning, in het bijzonder bladzijden 11 en 14, blijkt dat bij de vergunningverlening is geanticipeerd op de inwerkingtreding van de Eural. Voorts is overwogen dat hetgeen DMH op grond van haar oprichtingsvergunning mocht, namelijk het storten van afvalstoffen die onder het Baga niet als gevaarlijk afval kwalificeerden, ook blijvend vergund is in de revisievergunning. Verweerder heeft het voorgaande bij de toetsing van het stortreglement terecht als uitgangspunt genomen.

9.3. Voornoemde uitgangspunten in de revisievergunning hebben ter beoordeling gestaan bij de inmiddels onherroepelijk geworden besluiten tot verlening van de revisievergunning en de wijzigingen daarop (hierna gezamenlijk: de milieuvergunning) en kunnen thans niet meer ter discussie staan.

10.1. In de voorschriften 1.9.1. en 1.9.2. b, aanhef en onder i en ii, van de milieuvergunning is nader tot uitdrukking gebracht dat afvalstoffen die in het verleden op grond van de oprichtingsvergunning mochten worden gestort, waaronder afvalstoffen die op grond van (de uitzonderingsbepalingen in) het Baga als niet gevaarlijk golden, zoals

bouw- en sloopafval en met asbest verontreinigd afval, ook onder de milieuvergunning mochten worden blijven gestort, ook als zij onder de Eural als gevaarlijk afval kwalificeren. Op grond van artikel 1.9. 1. in combinatie met artikel 1.9. 2. b aanhef en uitzondering onder i van de voorschriften geldt een onbeperkte stortmogelijkheid voor bouw- en sloopafval verontreinigd met asbest. Voor de andere in artikel 1.9. 1. onder b tot en met e toegelaten stromen geldt een maximale concentratiegrenswaarde voor asbest van 5.000 mg/ kg, indien de afvalstoffen zodanig zijn verpakt dat geen asbestvezels of -stof in het milieu kunnen komen. Ook mogen, op grond van artikel 1.9. 2 b, aanhef en onder ii, onbegrensd worden gestort: bouw- en sloopafval en verontreinigde grond met een niet-reinigbaarverklaring, en specifieke afvalstoffen zoals shredderafval voorkomend op de goedgekeurde acceptatielijst, waarvan bekend is dat zij voldoen aan bij of krachtens de onderdelen 2 en 3 van de bijlage, behorende bij de artikelen 11d en 11f, eerste lid, onder c, van de Bssa gestelde voorschriften.

10.2. Verweerder heeft deze voorschriften, naar het oordeel van de rechtbank, op juiste wijze als uitgangspunt voor de beoordeling van het stortreglement genomen. Door verweerder is op overtuigende wijze gemotiveerd dat bijlage 1, de acceptatielijst, behorend bij het stortreglement voldoet aan voornoemd vergunningenkader. Daarbij heeft verweerder terecht en op de juiste wijze belang gehecht aan de legenda en toelichting op de acceptatielijst, opgenomen op pagina 9 bij die acceptatielijst. Uit deze toelichting/ legenda volgt dat afvalstoffen die op grond van de Eural als gevaarlijk kwalificeren en in de acceptatielijst als zodanig gemarkeerd zijn, alleen gestort mogen worden indien de Eural-grenswaarden voor gevaarlijk afval en de (oude Baga-grens)waarden voor minerale olie en asbest van 50.000 mg/kg en 5.000mg/kg d.s. niet overschreden worden. Deze gevaarlijke afvalstoffen zijn dus acceptabel wanneer ze onder de Eural-grenswaarden blijven, uitgezonderd minerale olie en asbest, waarvoor de hogere voormalige Baga-grenswaarden gelden. Daarmee zouden deze afvalstoffen in principe tot het ongevaarlijk afval gerekend worden onder het regime van het Baga. Voorts wordt in de toelichting/ legenda vermeld dat hiervan zijn uitgezonderd de afvalstoffen die op grond van de vergunning, ongeacht de samenstelling, altijd geaccepteerd mogen worden voor storten. Als voorbeeld wordt genoemd bouw- en sloopafval. Anders dan eisers is de rechtbank van oordeel dat verweerder toereikend heeft gemotiveerd dat het stortreglement voor de in beroep door eisers genoemde afvalstromen blijft binnen de kaders van de milieuvergunning.

10.3.1. Meer specifiek volgt de rechtbank de uitleg van verweerder in het bestreden besluit (bladzijden 7 en 8) dat voor de Eural-categorie 170503 (grond en stenen die gevaarlijke stoffen bevatten), voor zover het bouw- en sloopafval betreft geen maximaal toelaatbare concentratiegrenswaarden hoeft te worden gegeven, en voor zover het verontreinigde grond betreft, dat in het stortreglement, in overeenstemming met de voorschriften uit de milieuvergunning, naar de juiste maximaal toelaatbare concentratiegrenswaarden wordt verwezen. Eisers hebben de rechtbank er niet van overtuigd dat het stortreglement op dit punt in strijd zou zijn met de milieuvergunning.

10.3.2. Bij besluit van 9 augustus 2011 heeft verweerder goedkeuring verleend aan een wijziging van het stortreglement dat betrekking heeft op de Eural-categorie 170503. In de acceptatielijst is tweemaal een ’A’ geschrapt uit de kolom ‘Acceptabel’ achter de regels met Eural-code 170503 en met de algemene afvalomschrijving ‘grond die gevaarlijke stoffen bevat’ en ‘stenen die gevaarlijke stoffen bevatten’. Ook is met dat besluit de mogelijkheid tot het storten van onverpakt asbesthoudend afval verboden, in vervolg op en in overeenstemming met wijzigingen in voorschriften die bij besluit van verweerder van 19 april 2011 in de milieuvergunning zijn opgenomen. Ingevolge de artikelen 6:18 en 6:19 van de Awb richt het beroep van eisers zich ook tegen het besluit van 9 augustus 2011. Omdat eisers geen specifieke gronden hebben gericht tegen het besluit van 9 augustus 2011 en de daarbij doorgevoerde wijzigingen is een beoordeling van dit besluit hier niet aan de orde.

10.4. Ook voor de overige Eural-codes die starten met 17 of anderszins zien op bouw- en sloopafval en die in de acceptatielijst met een A zijn weergegeven, heeft verweerder toereikend gemotiveerd dat de acceptatienormen in het stortreglement blijven binnen de bandbreedte van de voorschriften uit de milieuvergunning.

10.5. Voorts stelt de rechtbank vast dat in het stortreglement, anders dan eisers aanvoeren, opgenomen is dat alleen steekvaste afvalstoffen worden gestort en dat biologisch afbreekbaar organisch afval niet wordt gestort, hetgeen in overeenstemming is met de vergunningvoorschriften uit de milieuvergunning.

11. 1. Bij heropening van het onderzoek heeft de rechtbank aan verweerder en DMH de vraag voorgelegd of voor 17 zogenaamde niet-complementaire gevaarlijke stoffen op de acceptatielijst, die volgens de Eural in principe gevaarlijk zijn ongeacht Eural-grenswaarden, nader gemotiveerd kan worden waarom vermelding van deze stoffen op de acceptatielijst niet in strijd komt met voorschriften 1.9.1. en 1.9.2. van de milieuvergunning. Anders dan verweerder en DMH, is de rechtbank van oordeel dat zij met deze vraag niet buiten de omvang van het geschil is getreden. Deze vraag blijft binnen de reikwijdte van de algemene beroepsgrond van eisers dat hantering van de Eural-grenswaarden voor de afvalstoffen in de het stortreglement een drastische uitbreiding meebrengt van de scope van de te storten gevaarlijke afvalstoffen ten opzichte van de milieuvergunning. De vraag van de rechtbank vloeit voort uit de uitleg van verweerder en DMH over de toelichting/ legenda bij de acceptatielijst en de wijze van kwalificatie van (gevaarlijk) afval onder de Eural.

11.2. Verweerder heeft in zijn brief van 12 april 2012 toereikend toegelicht dat ook voor deze niet-complementaire stoffen in de toelichting/legenda afdoende is bepaald dat acceptatie in overeenstemming met de milieuvergunning is. De reactie van eisers hierop geeft de rechtbank geen aanleiding tot twijfel over deze toelichting.

12. Ter zitting hebben eisers een argument over de in het stortreglement gehanteerde Baga-grenswaarden voor minerale olie opgeworpen. Verweerder en DMH hebben hiertegen ter zitting bezwaar gemaakt, omdat eisers dit standpunt niet eerder naar voren hebben gebracht. Bij de heropening heeft de rechtbank hierover een vraag gesteld. De rechtbank is echter van oordeel dat dit argument niet eerder door eisers naar voren is gebracht en ook niet te herleiden is tot de beroepsgronden van eiser. Zoals ook door DMH in de brief van 14 juni 2012 uiteengezet, hebben eisers zich tot dan toe op het standpunt gesteld dat de

Baga-grenswaarden als uitgangspunt hadden moeten worden genomen. Het eerst ter zitting door eisers naar voren gebrachte argument dient daarom wegens strijd met een goede procesorde buiten beschouwing te blijven.

13. Gelet op het voorgaande komt de rechtbank tot het oordeel dat het stortreglement niet buiten de kaders van de milieuvergunning treedt. Er is geen sprake van een belangrijke wijziging in de zin van artikel 15 van de IPPC richtlijn, waarvoor de mogelijkheid van inspraak zou moeten worden geboden. Evenmin is er sprake van een besluit als bedoeld in de bijlage, categorie C 18.2. van het Besluit milieueffectrapportage. De beroepsgronden met betrekking tot deze punten falen.

14. Het beroep is ongegrond.

15. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. I.A.M. Kroft, rechter, mr. P. Vrolijk, rechter, mr. C.T. Aalbers, rechter, en in aanwezigheid van drs. A.C.P. Witsiers, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 7 november 2012.

griffier rechter

Afschrift verzonden naar partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.