Beoordeling door de rechtbank

Inleiding

2. Het door de gemachtigde van eiser opgestelde beroepschrift, de ‘pinpointbrief’ en de andere brieven staan vol met algemene, weinig inhoudelijke, dikwijls onsamenhangende en inconsistente, fragmentarische en niet of nauwelijks onderbouwde op de onroerende zaak betrekking hebbende stellingen. In elke zaak van deze gemachtigde worden min of meer dezelfde brieven gestuurd. De rechtbank heeft de gemachtigde van eiser er al eerder op gewezen dat zij daar niets mee kan.

3. Pas op zitting wordt door de gemachtigde van eiser concreet gemaakt waarom eiser het niet eens is met de uitspraak op bezwaar. Nadat de heffingsambtenaar in de beroepsfase de WOZ-waarde nader heeft onderbouwd met het verweerschrift heeft de gemachtigde van eiser echter ruimschoots de kans gehad om daar tijdig op te reageren. Met dit procedeergedrag ontneemt de gemachtigde de heffingsambtenaar én de rechtbank de kans om zich adequaat voor te bereiden op (een reactie op) standpunten die pas op de zitting concreet aan een onroerende zaak worden gerelateerd. De rechtbank staat dit procedeergedrag niet toe wegens strijd met de goede procesorde. De rechtbank laat daarom de gronden die de gemachtigde op de zitting heeft aangevoerd en die niet een nadere onderbouwing zijn van gronden uit zijn beroepschrift of pinpointbrief buiten beschouwing. De rechtbank behandelt dus alleen de gronden die de gemachtigde eerder op schrift heeft gesteld en zijn geconcretiseerd op zitting.

Geschil en beoordelingskader

4. In geschil is de WOZ-waarde van de woning. Eiser bepleit een lagere waarde voor de woning van € 599.000,-. De heffingsambtenaar handhaaft in beroep de vastgestelde waarde.

5. Omdat eiser een lagere WOZ-waarde bepleit is het aan de heffingsambtenaar om aannemelijk te maken dat de WOZ-waarde van de woning op de waardepeildatum (1 januari 2020) niet hoger is vastgesteld dan de waarde in het economisch verkeer. Dat is de prijs die bij verkoop op de voor de woning meest geschikte wijze en na de beste voorbereiding door de meest biedende gegadigde voor de woning zou zijn betaald.

Beoordeling van de zaak

6. De rechtbank is van oordeel dat de heffingsambtenaar aannemelijk heeft gemaakt dat de WOZ-waarde niet te hoog is vastgesteld.

6.1.

De heffingsambtenaar heeft de WOZ-waarde onderbouwd met het eigen verkoopcijfer van € 655.000,- dat op 19 maart 2020 is gerealiseerd. Volgens hem is, rekening houdend met waardeontwikkeling tussen de waardepeildatum en de aankoopdatum, een WOZ-waarde van € 614.000,- niet te hoog. De rechtbank kan dit volgen. Zij overweegt dat een rond de waardepeildatum gerealiseerd transactiecijfer van de eigen onroerende zaak zelf in beginsel de beste indicatie vormt voor de waarde van die onroerende zaak, tenzij aannemelijk wordt gemaakt dat geen sprake is van een marktconform cijfer. Met het eigen aankoopcijfer dat tweeëneenhalve maand en dus kort na de waardepeildatum is gerealiseerd, heeft de heffingsambtenaar naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat de vastgestelde WOZ-waarde van € 614.000,- niet te hoog is.

6.2.

Dat wat eiser heeft aangevoerd maakt het oordeel van de rechtbank niet anders.

6.3.

Eiser betwist dat sprake is van een marktconform cijfer. Volgens hem is de verkoopprijs onrealistisch hoog, omdat er vanwege de uitbraak van corona in de periode dat de woning is overgedragen (15 juni 2020) een gigantische waardestijging was van het type woning van eiser. De rechtbank volgt eiser daarin niet. Als er al een waardestijgend effect is geweest op de woningmarkt als gevolg van de uitbraak van corona dan is dat effect onderdeel van de beslissingen die kopers op de markt nemen en de daaruit voortvloeiende waarde vormt dan dus de waarde in het economisch verkeer op dat moment. Dit is kennelijk de prijs geweest die de koper onder deze omstandigheden heeft willen betalen. Niet is gebleken dat deze prijs dusdanig hoog is of onder dusdanig extreme omstandigheden tot stand is gekomen, dat niet kan worden gesproken van een marktconforme prijs. Daar komt bij dat de heffingsambtenaar rekening heeft gehouden met de waardeontwikkeling tussen de waardepeildatum en de verkoopdatum. De WOZ-waarde is € 41.000,- lager is vastgesteld dan de eigen verkoopprijs die tweeëneenhalve maand na de waardepeildatum is gerealiseerd. Dat is een verschil van 6,3% en, in perspectief, op jaarbasis zou dat betekenen dat de heffingsambtenaar rekening houdt met een waardestijging van 30%. Eiser heeft niet gemotiveerd betwist dat met de waardeontwikkeling onvoldoende rekening is gehouden en gelet op de fors lagere WOZ-waarde ziet de rechtbank daar ook geen aanknopingspunt voor. De beroepsgrond slaagt niet.

Verzoek om vergoeding immateriële schade

7. De gemachtigde van eiser heeft namens hem verzocht om een vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn.

7.1.

Voor de duur van een bezwaar- en beroepsprocedure wordt een periode van in totaal 2 jaar doorgaans als redelijke termijn gezien, waarvan 6 maanden voor bezwaar en 18 maanden voor beroep. Er kunnen bijzondere omstandigheden zijn om daarvan af te wijken. Onder verwijzing naar rechtsoverwegingen 15 tot en met 22 van de uitspraak van deze rechtbank van 20 november 2023 stelt de rechtbank vast dat de hoeveelheid zaken van de gemachtigde van eiser en de momenten waarop hij beschikbaar is voor zittingen niet op elkaar aansluiten. Veel zaken kunnen niet of niet tijdig op zitting worden behandeld, omdat hij geen ruimte heeft in zijn agenda. De handelwijze van de gemachtigde van eiser leidt noodzakelijkerwijs tot het oplopen van de duur van de behandeling van de door hem ingestelde beroepen en daarmee tot het overschrijden van de redelijke termijn. Deze handelwijze kan eiser worden toegerekend. Gelet op het grote aantal door de gemachtigde van eiser ingediende beroepen, afgezet tegen zijn beperkte beschikbaarheid voor zittingen is de rechtbank van oordeel dat de redelijke termijn moet worden verlengd met 12 maanden.

7.2.

Tussen de ontvangst van het bezwaarschrift en de dag van deze uitspraak zit, naar boven afgerond, 3 jaar en een maand. Dit leidt tot de conclusie dat in dit geval de redelijke termijn met een maand is overschreden en dat het verzoek om schadevergoeding wordt toegewezen.

7.3.

Op 1 januari 2024 is artikel 30a van de Wet WOZ in werking getreden. Op grond van het derde lid geldt voor de schadevergoeding vanwege een overschrijding van de redelijke termijn een wettelijk tarief van € 50,- per half jaar. Op grond van het overgangsrecht is die bepaling in deze zaak niet van toepassing, omdat de redelijke termijn voor 1 januari 2024 is aangevangen. De rechtbank hanteerde ditzelfde tarief echter al als forfaitair uitgangspunt en ziet geen reden om daar van af te wijken. Vanwege de overschrijding met een maand heeft eiser dus recht op € 50,- schadevergoeding. Als de verlenging van de termijn evenredig worden verdeeld wordt over de periodes die de heffingsambtenaar en rechtbank mogen doen over hun procedures, betekent dat dat de bezwaarprocedure 3 maanden langer had mogen duren en de beroepsprocedure 9 maanden. De bezwaarfase heeft afgerond 8 maanden geduurd en dus is binnen de verlengde termijn van in totaal 9 maanden uitspraak gedaan. Dit betekent dat de overschrijding van de termijn aan de rechtbank is te wijten. De Staat moet daarom de immateriële schadevergoeding van € 50,- betalen.

8. De rechtbank heeft de Staat aangemerkt als partij bij dit beroep. Omdat het bedrag van de schadevergoeding minder dan € 5.000,- is, hoeft de minister voor Rechtsbescherming niet in de gelegenheid te worden gesteld hierop verweer te voeren.

Conclusie en gevolgen

9. Omdat het beroep ongegrond is, hoeft de heffingsambtenaar het door eiser betaalde griffierecht niet te vergoeden.

10. Het verzoek om schadevergoeding vanwege de overschrijding van de redelijke termijn heeft eiser gedaan gedurende het beroep – overeenkomstig artikel 8:91, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht . Daarvoor was eiser geen griffierecht verschuldigd, wat volgt uit artikel 8:94, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht . Voor het verzoek is dan ook geen griffierecht geheven, zodat geen sprake kan zijn van vergoeding daarvan.

11. Omdat de rechtbank de verzochte schadevergoeding wegens het overschrijden van de redelijke termijn toekent, is er ook aanleiding om een proceskostenveroordeling uit te spreken. De rechtbank volgt daarin het uitgangspunt van de Hoge Raad om 1 punt toe te kennen met wegingsfactor 0,25. Omdat het beroep ongegrond is, worden er geen andere punten toegekend. 1 punt heeft in beroep een waarde van € 875. In totaal wordt dus € 875 * 0,25 = € 218,75 toegekend. De proceskosten ten aanzien van dit verzoek komen voor de voor rekening van de Staat. Dit leidt tot de slotsom dat de Staat € 218,75 moet vergoeden.