De beoordeling van het geschil

1.

De vordering tot verklaring voor recht dat de huurovereenkomst op juiste gronden is ontbonden (vordering sub I) zal worden afgewezen: nergens blijkt uit hetgeen [eiser] heeft aangevoerd dat hij op enig moment de huur heeft ontbonden, zodat van een verklaring voor recht daarover ook niet mogelijk is. De vordering tot ontbinding zal evenmin worden toegewezen. [eiser] heeft die vordering in de dagvaarding volstrekt niet onderbouwd. Voor zover datgene wat [eiser] heeft aangevoerd ten aanzien van de door hem gewenste beëindiging van de huur moet worden geacht ook ten grondslag te liggen aan de vordering tot ontbinding van de huur, wordt verwezen naar het navolgende.

2.

Uitgangspunt bij de beoordeling van de vordering tot beëindiging van de huur van de woning is dat slechts die gronden die in de huuropzegging vermeld zijn, daarbij worden meegenomen. Daarbij is niet de letterlijke tekst van de opzegbrief beslissend, maar de betekenis die [gedaagde] als huurder daar in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs aan toe mocht kennen. Gelet op dat laatste zal de kantonrechter bij de beoordeling ook de eerdere sommatiebrieven betrekken.

3.

Primair heeft [eiser] aangevoerd dat [gedaagde] zich niet als goed huurder heeft gedragen. Ter onderbouwing van die opzeggingsgrond heeft [eiser] in de opzeggingsbrief alleen aangevoerd dat [gedaagde] diverse opstallen en percelen in gebruik heeft die niet aan hem zijn verhuurd. Blijkens de dagvaarding moet volgens [eiser] onder het niet goed huurderschap ook worden begrepen het handelen in strijd met de gemaakte afspraak dat [gedaagde] het onderhoud van de woning zou uitvoeren en de slechte communicatie tussen partijen. Uit de sommatiebrieven die aan de opzegging vooraf zijn gegaan, volgt dat [gedaagde] hierop meerdere malen is aangesproken.

4.

De kantonrechter stelt voorop dat de gedragingen van [gedaagde] mede moeten worden beoordeeld in het licht van de familierelatie tussen partijen: aanvankelijk huurde de vader van [gedaagde] een perceel van [XXX 2] voor de opslag van materiaal, welk perceel [gedaagde] later zelf is gaan huren toen hij de woning ook al huurde. De tussenliggende percelen en opstallen, die niet door anderen gebruikt werden, heeft [gedaagde] vervolgens ook in gebruik genomen. De grootouders van [eiser], die op korte afstand woonden, moeten daarvan geweten hebben en hebben daartegen niet geprotesteerd. Partijen hadden toen nog een goede relatie en kwamen bij elkaar over de vloer. Sinds [gedaagde] door [eiser] is aangeschreven tot ontruiming van de percelen en opstallen die hij niet had gehuurd, heeft [gedaagde] zich bereid getoond om daaraan gevolg te geven en heeft hij een deel daarvan ontruimd. Voorts heeft hij toegezegd het opslagterrein, waarvan de huur is opgezegd, geheel te ontruimen.

5.

Gelet op voormelde omstandigheden leidt het gebruik van opstallen en percelen die [gedaagde] niet heeft gehuurd, niet tot de conclusie dat sprake is van slecht huurderschap. Mede door de familierelatie tussen partijen is een situatie ontstaan die gedurende vele jaren door de (toenmalige) verhuurders gedoogd is en waaraan [gedaagde] bereid is een einde te maken.

6.

De stelling van [eiser] dat [gedaagde] geen goed huurder is geweest omdat hij in strijd met de gemaakte afspraken geen groot onderhoud heeft gepleegd, gaat evenmin op. Nog daargelaten dat [gedaagde], met uitzondering van het buitenschilderwerk, het bestaan van een dergelijke afspraak die nooit op schrift is gezet, gemotiveerd heeft betwist, geldt het volgende. Uitgangspunt is dat groot onderhoud door de verhuurder wordt uitgevoerd en dat de huurder op grond van artikel 7:217 BW alleen gehouden is kleine herstellingen te doen. Uit artikel 7:242 lid 1 BW volgt vervolgens dat niet ten nadele van de woonruimtehuurder kan worden afgeweken van de contractuele vrijheid om meer dan kleine herstellingen ten laste van de huurder te brengen. Ingevolge artikel 68a Overgangswet NBW geldt voormelde bepaling ook voor “oude” huurcontracten. Kortom, zou al komen vast te staan dat [gedaagde] zich ooit heeft verbonden om het groot onderhoud voor zijn rekening te nemen, dan is die afspraak in strijd met artikel 7:242 lid 1 BW en kan [eiser] daaraan geen rechten ontlenen.

7.

Ten slotte kan de volgens [eiser] verstoorde communicatie ook niet leiden tot de conclusie dat sprake is van niet goed huurderschap. [gedaagde] heeft gemotiveerd betwist dat de verhoudingen (door zijn toedoen) slecht zijn. [eiser], die in een ander deel van Nederland woont, komt vrijwel nooit bij het gehuurde. Als hij al langs komt, kan hij het perceel ongestoord betreden. [eiser] heeft ter zitting ook verklaard dat zich nooit enig incident heeft voorgedaan. De stelling dat sprake is van ernstig verstoorde communicatie is dan ook onvoldoende onderbouwd.

8.

Subsidiair heeft [eiser] zich beroepen op dringend eigen gebruik. Ook die grondslag kan niet leiden tot beëindiging van de huur en daartoe is het volgende redengevend. Een vordering gegrond op dringend eigen gebruik ex artikel 7:274 BW kan alleen slagen indien aan de volgende cumulatieve eisen is voldaan: - het eigen gebruik moet dringend zijn;- er moet vervangende passende woonruimte voor de huurder aanwezig zijn;- de beëindigingbelangen van de verhuurder moeten zwaarder wegen dan de woonbelangen van de huurder. Bij de beoordeling hiervan gaat het om de actuele situatie, maar daarbij kunnen toekomstige ontwikkelingen eventueel een rol spelen.

9.

Ter onderbouwing van zijn stelling dat sprake is van dringend eigen gebruik heeft [eiser] aangevoerd dat hij op enig moment zijn bedrijf in de Noordoostpolder niet meer aldaar zal kunnen voortzetten en dat de woning waarin hij thans met zijn moeder en grootmoeder woont, niet meer voor hem geschikt is. Ter zitting heeft [eiser] verklaard dat het vrij zeker is dat hij op enige termijn zal moeten vertrekken, maar dat onteigeningen (nog) niet hebben plaatsgevonden en dat de vertrektermijn ook onduidelijk is. Verdere concretisering van de noodzaak om te vertrekken en om het gehuurde zelf in gebruik te nemen heeft [eiser] niet gegeven. Voorts heeft [eiser] verklaard dat hij geen gezin heeft en dat hij al zijn hele leven met zijn moeder en grootmoeder op een boerderij woont, waar hij zijn eigen kamer heeft. Ten slotte heeft [eiser] zijn stelling dat sprake is van een structurele wanverhouding tussen de huuropbrengsten en de kosten van een noodzakelijk renovatie van het gehuurde, op geen enkele wijze nader onderbouwd of (bijvoorbeeld door middel van berekeningen) inzichtelijk gemaakt.

10.

De kantonrechter is van oordeel dat [eiser] hiermee zijn stelling dat sprake is van dringend eigen gebruik, mede in het licht van de gemotiveerde betwisting door [gedaagde], onvoldoende heeft onderbouwd. Voorts is [eiser] op geen enkele wijze ingegaan op de vraag of er vervangende passende woonruimte voor [gedaagde] aanwezig is, terwijl de stel- en bewijslast hiervan ingevolge artikel 7:274 lid 1 sub c BW op hem rust. Aan een belangenafweging komt de kantonrechter hierdoor niet eens toe.

11.

Het voorgaande leidt ertoe dat de vordering tot beëindiging van de huur (vordering sub II) zal worden afgewezen.

12.

De vordering met betrekking tot het braakliggende terrein (vordering sub III) zal gedeeltelijk worden toegewezen. [gedaagde] heeft erkend dat de huur met betrekking tot bedoeld perceel is beëindigd, zodat [eiser] bij de verlangde verklaring voor recht geen belang heeft. Voorts is [gedaagde] weliswaar bezig geweest met het leegmaken van het terrein, maar hij heeft ter zitting erkend dat er nog steeds materiaal van hem op het perceel aanwezig is. Daarom zal de vordering tot ontruiming van dat terrein wel worden toegewezen, met dien verstande dat de daaraan verbonden termijn zal worden bepaald op één maand. De kantonrechter ziet geen aanleiding om daar een dwangsom aan te verbinden: mocht [gedaagde] nalaten vrijwillig te ontruimen, dan kan [eiser] tot executie van dit vonnis overgaan.

13.

De vordering tot ontruiming van de overige opstallen die [gedaagde] zonder recht op titel in gebruik heeft (vordering IV) zal worden afgewezen. Ter zitting heeft [gedaagde] verklaard dat tot het gehuurde behoren de woning, de tuin en de garage. Dit is door [eiser] niet weersproken. Voorts heeft [gedaagde] verklaard dat hij doende is de stal leeg te halen en dat de hangars niet door hem worden gebruikt. Ook dit heeft [eiser] niet weersproken. Gelet hierop valt niet in te zien welk belang [eiser] nog bij zijn vordering heeft.

14.

De conclusie is dan ook dat alleen de vordering tot ontruiming van het stuk braakliggende grond waarvan de huur is geëindigd, zal worden toegewezen. De proceskosten komen voor rekening van [eiser] omdat deze grotendeels in het ongelijk wordt gesteld.