3 Overwegingen ten aanzien van het bewijs

De rechtbank overweegt meer in het algemeen het volgende over bewijsrecht in zedenzaken.

Volgens artikel 342, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering (Sv) kan het bewijs dat de verdachte het tenlastegelegde feit heeft begaan, door de rechter niet uitsluitend worden aangenomen op de verklaring van één getuige. Over deze bepaling heeft de Hoge Raad – onder meer – in zijn arrest van 15 mei 2018 (ECLI:NL:HR:2018:717) overwogen dat die bepaling strekt ter waarborging van de deugdelijkheid van de bewijsbeslissing, in die zin dat zij de rechter verbiedt tot een bewezenverklaring te komen ingeval de door één getuige gereleveerde feiten en omstandigheden op zichzelf staan en onvoldoende steun vinden in ander bewijsmateriaal. Ook geldt dat die bepaling de tenlastelegging in haar geheel betreft en niet een onderdeel daarvan. De vraag of aan het bewijsminimum van artikel 342, tweede lid, Sv is voldaan, laat zich niet in algemene zin beantwoorden, maar vergt een beoordeling van het concrete geval.

Zedenzaken worden vaak gekenmerkt door het gegeven dat naast de verklaring van het slachtoffer en de ontkennende verklaring van de verdachte weinig of geen steunbewijs voorhanden is, omdat bij de tenlastegelegde handelingen alleen de verdachte en het slachtoffer aanwezig zijn geweest. Indien steunbewijs ontbreekt of door de rechter ontoereikend wordt bevonden, blijven de beschuldigende verklaring van het slachtoffer en de ontkennende verklaring van de verdachte als onverenigbaar tegenover elkaar staan. In dat geval laat het systeem van de strafwet – zoals hierboven uiteen gezet – geen ruimte voor een bewezenverklaring. De verdachte kan dan niet worden veroordeeld.

De vraag is vervolgens wat dit algemene uitgangspunt betekent voor deze concrete zaak.

Op 8 maart 2022 heeft aangeefster [slachtoffer] aangifte gedaan van ontucht gepleegd door verdachte, haar biologische vader. De ontucht zou ongeveer 9 keer hebben plaatsgevonden in een periode van 5 jaar, eindigend in 2019. Tegenover de belastende verklaring van aangeefster staat de ontkennende verklaring van verdachte. Voor een bewezenverklaring van het tenlastegelegde is dus naast de verklaring van aangeefster bewijs nodig dat steun biedt aan haar verklaring.

De rechtbank stelt vast dat aangeefster voor het eerst in maart 2022 met haar moeder en zusje over de ontucht heeft gesproken en dat laatstgenoemden een verklaring hebben afgelegd. De moeder van aangeefster kan niet meer vertellen dan wat zij van aangeefster heeft gehoord. De verklaring van moeder kan dus niet gelden als een zelfstandige bewijsbron, nu zij de informatie van aangeefster zelf heeft. De zus van aangeefster heeft daarentegen verklaard dat zij zelf een aantal keer ontuchtige handelingen tussen haar vader en aangeefster heeft gezien. Zo verklaart de zus van aangeefster dat zij (meermalen) heeft gezien dat aangeefster onder de douche de penis van haar vader waste en dat haar vader daarbij ook een erectie kreeg. Verder heeft de zus verklaard dat zij vanuit de slaapkamer van het chalet zag dat verdachte, op de dag dat aangeefster was gevallen en oxycodon had ingenomen, buiten aan de blote borsten van aangeefster zat. De rechtbank stelt vast dat aangeefster zelf niet heeft verklaard over ontuchtige handelingen onder de douche en slechts in beperkte bewoordingen over de dag van de valpartij, en niet over ontuchtige handelingen die buiten het chalet plaatsvonden. Gezegd kan wel worden dat er sprake is van een verdenking als het gaat om ontucht gepleegd op de dag van de valpartij, maar dat is onvoldoende voor wettig en overtuigend bewijs. Nu geen (voldoende) overlap bestaat tussen de twee verklaringen, kan naar het oordeel van de rechtbank de verklaring van het zusje van aangeefster niet dienen als steunbewijs.

De rechtbank komt alles afwegend tot het oordeel dat de aangifte van aangeefster onvoldoende wordt ondersteund door andere bewijsmiddelen. Deze beslissing betekent niet dat de rechtbank de verklaringen van aangeefster onbetrouwbaar acht. Haar verklaring vindt echter op specifieke punten onvoldoende steun in ander bewijsmateriaal. Daarom komt de rechtbank niet tot een bewezenverklaring en zal zij verdachte vrijspreken.

4 De beoordeling van de civiele vordering

De benadeelde partij [slachtoffer] heeft in verband met het tenlastegelegde een vordering tot schadevergoeding ingediend. De benadeelde partij vordert € 2.592,- aan materiële schade en € 15.000,- aan immateriële schade, allebei vermeerderd met de wettelijke rente. Verder is om oplegging van de schadevergoedingsmaatregel verzocht.

Overweging van de rechtbank

Nu de rechtbank niet tot een bewezenverklaring komt, zal de benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard in de vordering. De proceskosten worden gecompenseerd in die zin dat ieder de eigen kosten draagt.