Uitspraak ECLI:NL:RBDHA:2023:465
Rechtbank Den Haag, NL22.23478

Overwegingen

1. Eiser stelt te zijn geboren op [geboortedatum] 1990 en heeft de Eritrese nationaliteit. Op 8 april 2022 heeft eiser een asielaanvraag ingediend.

2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder de asielaanvraag van eiser niet in behandeling genomen op grond van artikel 30, eerste lid, van de Vw. Uit onderzoek uit Eurodac is gebleken dat eiser op 25 februari 2022 illegaal Italië is ingereisd. Verweerder heeft daarom de autoriteiten van Italië verzocht om eiser over te nemen op grond van artikel 13, eerste lid, van de Dublinverordening . Door hierop niet binnen twee maanden te reageren geldt dit verzoek als aanvaard op grond van artikel 22, zevende lid, van de Dublinverordening.

3. Eiser stelt dat in Italië tekortkomingen zijn in de opvang en in de toegang tot de asielprocedure. Door deze tekortkomingen zou hij bij terugkeer in een situatie terecht komen die in strijd is met artikel 3 van het EVRM . Ter onderbouwing verwijst hij naar drie rapporten, een nieuwsbericht en informatie van VluchtelingenWerk Nederland. Daarnaast hebben de gesprekken met de Italiaanse autoriteiten plaatsgevonden zonder tolk en is hij voor enkele dagen vast gehouden, zonder verdere uitleg over de procedure. Hij werd gedwongen iets te tekenen zonder dat hij wist wat. Van eiser kan dan ook niet verwacht worden dat hij zich wendt tot de daartoe bevoegde instanties of (hogere) autoriteiten in Italië. Tot slot verwijst eiser naar een circulair letter van de Dublin-Unit Italië van 5 december 2022, waarin de Italiaanse autoriteiten verzoeken om tijdelijke opschorting van gereguleerde overdrachten en de uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Utrecht van 29 december 2022.De rechtbank oordeelt als volgt.

4. Niet in geschil is dat Italië verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvraag van eiser.

5. Uitgangspunt is dat verweerder ten aanzien van Italië op grond van het interstatelijk vertrouwensbeginsel ervan mag uitgaan dat Italië zijn verdragsverplichtingen nakomt. Het is aan eiser om aannemelijk te maken dat dit in zijn geval niet zo is. Eiser is hier niet in geslaagd.

6. De rapporten waar eiser naar verwijst zijn door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) al beoordeeld en hebben niet geleid tot het oordeel dat ten aanzien van Italië niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. Het nieuwsbericht, waarin wordt vermeld dat de druk op het asielsysteem in Italië toeneemt, leidt evenmin tot een ander oordeel. Hieruit blijkt namelijk niet dat er concrete aanwijzingen zijn dat de problemen in het opvangsysteem dusdanig structureel en systematisch zijn dat niet meer van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. De informatie van VluchtelingenWerk Nederland laat tot slot geen wezenlijk ander beeld zien dan waarover de Afdeling al eerder heeft geoordeeld.

7. De enkele omstandigheid dat er bij de gesprekken met de Italiaanse autoriteiten geen tolk voor eiser beschikbaar was, kan niet tot het oordeel leiden dat Italië zal handelen in strijd met de Procedurerichtlijn als eiser terugkeert naar Italië en daar een asielaanvraag indient. Hierbij wordt verwezen naar de uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Rotterdam van 17 november 2022. Bij voorkomende problemen kan eiser hierover klagen bij de daartoe aangewezen autoriteiten in Italië. Niet is gebleken dat eiser die mogelijkheid niet heeft of dat klagen bij voorbaat zinloos is.

8. Uit de circulair letter van 5 december 2022 volgt dat er sprake is van een verzoek tot tijdelijke opschorting van overdrachten op grond van de Dublinverordening. Verweerder heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat er sprake is van een tijdelijk, feitelijk overdrachtsbeletsel en dat dit niet tot gevolg heeft dat de vaststelling van de verantwoordelijkheid van Italië onrechtmatig is. De rechtbank wijst ter vergelijking op de uitspraken van de Afdeling van 8 april 2020 en 30 oktober 2020 betreffende een circulair letter met betrekking tot het coronavirus, wat eveneens een tijdelijk overdrachtsbeletsel betrof. Dat op dit moment onbekend is hoelang de opschorting zal duren staat er echter niet aan in de weg dat eiser alsnog kan worden overgedragen indien de opschorting voor het verstrijken van de uiterste overdrachtstermijn wordt opgeheven. Wanneer daarentegen eiser niet binnen de uiterste overdrachtstermijn kan worden overgedragen, zal hij vervolgens worden opgenomen in de nationale procedure. De circulair letter heeft dan ook niet tot gevolg dat verweerder op voorhand moet afzien van de vaststelling van de verantwoordelijke lidstaat of hierom toepassing had moeten geven aan artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening.

9. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.