Uitspraak ECLI:NL:RBAMS:2021:1426
Rechtbank Amsterdam, AMS 20/3392

Overwegingen

Wat voorafging aan de procedure bij de rechtbank

1.1

Eiser ontving vanaf 1 april 2019 een WW-uitkering. Op 15 oktober 2019 heeft eiser een wijzigingsformulier ingestuurd, waarop hij heeft vermeld dat hij vanaf [dag] november 2019 voltijds (40 uur per week) ging werken bij Teleperformance, gevestigd in Lissabon (Portugal). Nadien heeft eiser inkomstenformulieren ingeleverd en daarop zijn inkomen vermeld.

1.2

Bij besluit van 19 februari 2020 heeft verweerder eisers WW-uitkering met ingang van [dag] november 2019 gestopt omdat eiser vanaf die datum in het buitenland zou verblijven.

1.3

Bij besluit van 12 maart 2020 heeft verweerder eisers WW-uitkering vanaf [dag] november 2019 herzien, omdat eiser in het buitenland is gaan werken. Verweerder heeft daarbij € 2.756,32 aan te veel verstrekte uitkering teruggevorderd.

1.4

Bij het primaire besluit heeft verweerder het besluit van 12 maart 2020 ingetrokken en heeft verweerder het terug te vorderen bedrag verlaagd met een bedrag waarop eiser nog recht had. Het terug te vorderen bedrag bedraagt, na verrekening, € 1.993,46.

1.5

Eiser heeft tegen het primaire besluit bezwaar gemaakt. Tijdens de bezwaarfase heeft eiser te kennen gegeven dat hij weliswaar met ingang van [dag] november 2019 voor zijn nieuwe werkgever is gaan werken. Maar dit was toen nog vanuit huis in Nederland. Eiser is pas op 20 januari 2020 feitelijk naar Portugal gegaan om daar te gaan werken.

1.6

Op 7 mei 2020 heeft verweerder een nieuw besluit in de plaats gesteld van het besluit van 19 februari 2020. Hierin is meegedeeld dat eisers WW-uitkering per 1 november 2019 (de rechtbank begrijpt: [dag] november 2019) stopt, omdat hij is gaan werken in niet-verzekerde arbeid. Verweerder hanteert daarom vanaf 1 november 2019 (de rechtbank begrijpt: [dag] november 2019) een fictief inkomen. Met dit fictieve inkomen verdient eiser meer dan 87,5% van zijn WW-maandloon.

1.7

Bij het bestreden besluit heeft verweerder eisers bezwaar ongegrond verklaard. Verweerder heeft daaraan de volgende motivering ten grondslag gelegd. Eisers fictieve inkomsten zijn vanaf november 2019 hoger dan 87,5% van het voor hem geldende maandloon. Hierdoor heeft eiser vanaf november 2019 geen recht meer op een WW-uitkering. De WW-uitkering is echter per abuis doorbetaald. Verweerder is genoodzaakt het te veel betaalde bedrag terug te vorderen.

1.8

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingediend. Naar aanleiding van het beroep heeft verweerder het gewijzigde bestreden besluit genomen.

Standpunt van verweerder

2.1

De motivering die ten grondslag lag aan de herziening van eisers recht op WW-uitkering over de periode van [dag] november 2019 tot en met 31 januari 2020 kan niet langer worden gehandhaafd. Eiser is namelijk niet al vanaf [dag] november 2019 naar Portugal vertrokken. Eiser is vanaf [dag] november 2019 echter wel al werkzaamheden voor zijn Portugese werkgever gaan verrichten (vanuit Nederland). Bij het verrichten van werkzaamheden voor een buitenlandse werkgever is men niet verzekerd op grond van de Nederlandse socialezekerheidswetten. Op het moment dat iemand een WW-uitkering ontvangt en niet-verzekerde arbeid gaat verrichten, moet verweerder op grond van de wet rekening houden met een fictief inkomen.

2.2

Het fictieve inkomen is berekend met toepassing van de formule uit artikel 1b, vijfde lid, van de WW en komt in geval van eiser uit op € 2.263,40. Dit is meer dan 87,5% van het voor eiser geldende WW-maandloon.

Standpunt van eiser

3. Eiser is het niet eens met de beslissing van verweerder. Eiser voert aan dat hij 40 uur per week heeft gewerkt en dat zijn feitelijke inkomen rond € 850,- per maand bedroeg. Eiser heeft elke maand zijn feitelijke inkomsten doorgegeven en snapt om die reden niet hoe het fictieve inkomen is berekend.

Oordeel van de rechtbank

4. De rechtbank ziet geen aanleiding om te twijfelen aan de conclusies van verweerder. Verweerder heeft in het geval van eiser op de juiste wijze toepassing gegeven aan de wet- en regelgeving, die dwingend van aard is. De WW schrijft de berekening van een fictief inkomen dwingend voor aan verweerder als iemand niet-verzekeringsplichtige arbeid verricht. Dit fictieve bedrag moet worden berekend aan de hand van het gemiddeld aantal arbeidsuren van het oude WW-recht, het aantal gewerkte uren in niet-verzekeringsplichtige arbeid en het dagloon van het WW-recht. De precieze wijze waarop verweerder het fictieve inkomen moet berekenen is wettelijk voorgeschreven in artikel 1b, vijfde lid, van de WW .

5. De WW geeft verweerder geen vrijheid om het inkomen op een andere wijze vast te stellen. Artikel 1b, vijfde lid, van de WW kent ook geen hardheidsclausule om in geval van een onevenredige uitwerking van de regels af te wijken.

6. De rechtbank begrijpt dat de werkwijze van verweerder voor eiser moeilijk te volgen is. Het lijkt immers niet logisch dat wordt uitgegaan van een fictief inkomen dat vele malen hoger is dan het inkomen dat eiser feitelijk heeft ontvangen. De wetgever heeft echter bij niet-verzekeringsplichtige arbeid voor deze systematiek gekozen. Die systematiek pakt in dit geval voor eiser nadelig uit. Dat is echter een gevolg van een (bewuste) keuze van de wetgever geweest en het is niet aan de rechter, maar aan de wetgever om eventuele onredelijke gevolgen ongedaan te maken.

Conclusie

7. Eiser kan niet in het gelijk worden gesteld. Het beroep is om die reden ongegrond. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.