4 De beoordeling

4.1.

Tussen partijen is in geschil of gedaagden aan [eiser] een financiële toezegging hebben gedaan, zoals door [eiser] is gesteld. [eiser] verwijst in dit verband ten eerste naar de loan amortization waarop door [gedaagde 1] met de hand bijgeschreven zou zijn dat hij USD 1.378.380,98 verschuldigd zou zijn plus een jaarlijkse rente van 10%. [gedaagde 1] betwist dat het handschrift op de loan amortization van hem afkomstig is.

4.2.

Het Gerecht is van oordeel dat de vraag of [gedaagde 1] de tekst op de loan amortization heeft geschreven, onbeantwoord kan blijven. Immers ook indien dat in rechte vast zou komen te staan, moet de daarop gebaseerde vordering van [eiser], gelet op het aan de zijde van gedaagden gevoerde verjaringsverweer, worden afgewezen. Daartoe is het volgende redengevend.

4.3.

Anders dan gedaagden kwalificeert het Gerecht de vordering van [eiser] als een nakomingsvordering waarop de verjaringsregel als genoemd in artikel 3:307 BW van toepassing is. Daarin is bepaald dat de nakomingsvordering vijf jaren na aanvang van de dag, volgende op die waarop de vordering opeisbaar is geworden verjaart. Gedaagden hebben, hoewel zij de vordering van [eiser] hadden begrepen als een schadevergoedingsvordering, subsidiair, voor het geval het Gerecht de vordering zou kwalificeren als een nakomingsvordering, ook een beroep gedaan op artikel 3:307 BW . Zij hebben in dat verband, onder verwijzing naar de loan amortization, gesteld dat de verjaringstermijn is aangevangen op 11 april 2001. Nu [eiser] dit aanvangsmoment niet heeft betwist, betekent dit dat de nakomingsvordering, behoudens stuiting, op 11 april 2006 is verjaard. [eiser] heeft nog wel gesteld dat zij de vordering heeft gestuit, maar zij verwijst in dat verband naar beslagleggingen uit 2018 en 2022. Die beslagleggingen, wat daar verder ook van zij, hebben de verjaring dus in ieder geval niet tijdig kunnen stuiten.

4.4.

Het vorenstaande brengt met zich dat de op de loan amortization gebaseerde nakomingsvordering is verjaard.

4.5. [

eiser] heeft evenwel ook nog gewezen op e-mailberichten over de periode vanaf 2012 tot en met 2017. Het Gerecht is van oordeel dat [gedaagde 1] in deze e-mails financiële toezeggingen heeft gedaan. Dat, zoals door [eiser] is gesteld, deze toezeggingen door [gedaagde 1] ook namens [gedaagde 2] zijn gedaan, kan niet worden gevolgd omdat dit op geen enkele wijze is onderbouwd. De vordering jegens [gedaagde 2] zal daarom in ieder geval worden afgewezen.

4.6. [

gedaagde 1] heeft aangevoerd dat deze toezeggingen niet duidelijk en niet ondubbelzinnig waren, maar dat verweer volgt het Gerecht niet. De strekking van die e-mailberichten was vrijwel altijd hetzelfde, namelijk een toezegging door [gedaagde 1] dat hij ervoor zou zorgen dat [eiser] een deel van haar investering terug zou krijgen. Wel volgt het Gerecht het verweer van gedaagden dat de toezegging niet bepaalbaar is geweest. In geen enkel e-mailbericht wordt immers concreet gesproken over welk bedrag [gedaagde 1] aan [eiser] terug zou betalen. In beginsel staat dat de toewijzing van een rechtsvordering tot nakoming van een toezegging niet in de weg, maar in dit geval, gelet op de formulering van het petitum van [eiser], wel. [eiser] vordert immers een bedrag van USD 1.378.380,98 onder de voorwaarde dat dit bedrag voldaan wordt uit de verkoopopbrengsten van Mary’s Boon. Zij stelt hiermee in feite dat door [gedaagde 1] in de e-mailberichten een financiële toezegging is gedaan ter hoogte van USD 1.378.380,98, maar, zoals gezegd, volgt dat daar niet uit. In zoverre is de door [eiser] ingestelde vordering dan ook niet toewijsbaar en zal ook de vordering ingesteld jegens [gedaagde 1] worden afgewezen.

4.7.

Wat partijen verder nog hebben aangevoerd, behoeft ook geen bespreking meer omdat dit niet kan leiden tot een ander resultaat.

4.8. [

eiser] zal als de in het ongelijk te stellen partij worden veroordeeld in de proceskosten. De wettelijke rente hierover zal worden toegewezen met inachtneming van de hierna te noemen termijn.