4 DE BEOORDELING

4.1

Niet langer in geschil is tussen partijen dat [verzoekster] niet werkzaam is voor het Land als ambtenaar, maar dat zij werkzaam is voor het Land als schoonmaakster op grond van een overeenkomst naar burgerlijk recht zonder dat daaruit voortvloeit dat [verzoekster] heeft te gelden als met een ambtenaar gelijkgestelde. Dat dit één en ander wel het geval is blijkt ook niet uit de feitelijkheden. Dit betekent dat de in akte onder B. omschreven primaire vordering van [verzoekster] zal worden afgewezen.

4.2

De thans in dit geschil te beantwoorden vraag is of tussen partijen sprake is van een arbeidsovereenkomst zoals gesteld door [verzoekster] of van een overeenkomst tot “het enkel leveren van diensten op oproepbasis als schoonmaakster” zoals gesteld door het Land onder randnummer 12. van zijn verweerschrift. Daarbij wordt vooropgesteld dat als vereisten voor het bestaan van een arbeidsovereenkomst gelden: een (1) overeenkomst; (2) arbeid binnen (3) een gezagsverhouding en (4) loon.

4.3

Vast staat dat [verzoekster] haar werkzaamheden voor het Land verricht krachtens een tussen partijen gesloten overeenkomst, terwijl de schoonmaakwerkzaamheden die door [verzoekster] worden verricht hebben te gelden als arbeid. Voor die voor het Land verrichte arbeid ontvangt [verzoekster] loon van het Land. Evenwel stelt het Land dat geen sprake is van een arbeidsovereenkomst tussen partijen omdat het ontbreekt aan een gezagsverhouding. Dat door [verzoekster] betwiste verweer mist naar het oordeel van het Gerecht voldoende feitelijke grondslag of onderbouwing, en wordt daarom verworpen. Met name is gesteld noch gebleken dat het Land niet het recht of de bevoegdheid had/heeft om [verzoekster] ter zake van de uitvoering van haar werkzaamheden aanwijzingen te geven en toezicht te houden waaraan [verzoekster] zich moest/moet onderwerpen. Dit temeer omdat volgens het Land haar werkzaamheden verrichtte/verricht op oproepbasis, terwijl is gesteld noch gebleken dat het aan [verzoekster] was/is om al dan niet gevolg te geven aan een oproeping. Dit één en andere brengt met zich dat als onvoldoende onderbouwd betwist komt vast te staan dat tussen partijen vanaf april 2016 sprake van een arbeidsovereenkomst (waarover hierna meer).

4.4

Er zijn geen feiten of omstandigheden gesteld door het Land die een ander dan voormeld oordeel kunnen dragen. Met name kan de omstandigheid dat [verzoekster] haar gewerkte uren moest verantwoorden middels het invullen van het zogeheten “Verantwoordingsformulier (EX-LMA art. 49,1)” niet aan het bestaan van een arbeidsovereenkomst in de weg staan. Hetzelfde geldt voor de omstandigheid dat tijdens ziekte het loon van [verzoekster] niet werd doorbetaald of dat aan haar geen vakantiedagen werden toegekend. De stelling van het Land dat zijn wil niet op de totstandkoming van een arbeidsovereenkomst was/is gericht kan hem niet baten, omdat [verzoekster] gelet op alle hiervoor onder 4.3 geschetste feiten en omstandigheden van het geval er gerechtvaardigd vanuit mocht en mag gaan dat sprake is van een arbeidsovereenkomst tussen partijen.

4.5.1

De thans te beantwoorden vraag is of al dan niet sprake is van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd zoals gesteld door [verzoekster] en gemotiveerd betwist door het Land. Die vraag beantwoordt het Gerecht ontkennend, reeds omdat uit het tweede lid van artikel 22 van de Comptabiliteitsverordening dwingendrechtelijk volgt dat het Land privaatrechtelijke overeenkomsten kan aangaan voor een periode van maximaal 5 jaar, terwijl uit geen wettelijke bepaling volgt dat dit in geval van een arbeidsovereenkomst anders is. Aldus is naar het oordeel van het Gerecht sprake van een arbeidsovereenkomst voor de bepaalde tijd van maximaal 5 jaren. Bij dit één en ander wordt nog het volgende overwogen.

4.5.2

Vast staat dat geen sprake is van een schriftelijke arbeidsovereenkomst, terwijl evenwel uit de verstrekking van loonstroken aan [verzoekster] volgt dat voldaan is aan het in de Comptabiliteitsverordening neergelegde schriftelijkheidsvereiste. De omstandigheid dat geen sprake is van een schriftelijke arbeidsovereenkomst brengt echter niet met zich dat sprake is van een arbeidsovereenkomst waarop krachtens het derde lid van artikel 7:614a BW de bepalingen voor de be ëindiging van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd van toepassing zijn, nu uit het tweede lid van artikel 7:615 BW volgt dat Titel 10 van Boek 7 BW (van welke Titel artikel 7:614a BW deel uitmaakt ) niet op de arbeidsovereenkomst van [verzoekster] van toepassing is.

4.6.

Vorenstaande brengt met zich dat [verzoekster] recht heeft op betaling van het verschil tussen hetgeen aan haar daadwerkelijk door het Land is betaald en hetgeen aan haar betaald had moeten worden ingevolge de Landsverordening minimumlonen. Daarnaast heeft [verzoekster] recht op betaling van loon gedurende de dagen dat zij door ziekte haar werkzaamheden niet kon verrichten voor het Land, alsmede recht op vakantietoeslagen.

4.7 [

Verzoekster] stelt dat zij op basis van een volledige dagtaak 40 uur per week werkzaam was/is voor het Land. Die door het Land bestreden stelling mist voldoende verificatoire onderbouwing, en wordt daarom gepasseerd. Dit temeer omdat uit de door [verzoekster] overgelegde loonstroken de juistheid van haar stelling niet blijkt. Dit betekent dat de in akte onder C. omschreven subsidiaire vordering van [verzoekster] eveneens zal worden afgewezen.

4.8

Met betrekking tot de in de akte onder D. omschreven meer subsidiaire vordering van [verzoekster] heeft [verzoekster] ter zake van achterstallig loon een gespecifieerde berekening overgelegd die ziet op de periode vanaf 1 september 2017 tot en met 31 december 2021, goed voor een pro resto bedrag van Afl. 21.909,44, inclusief Afl. 5.523,18 aan wettelijke verhoging ex artikel 7:625 lid 1 BW (aldus in hoofdsom (21.909,44 minus 5.523,18 =) Afl. 16.386,26). Het Land stelt in dat verband niet meer dan dat deze berekening van [verzoekster] onduidelijk is, danwel niet klopt, niet te volgen en onbetrouwbaar is, maar dat verweer is gespeend van enige onderbouwing en wordt daarom verworpen. Als onvoldoende onderbouwd bestreden komt vast te staan dat het Land pro resto in elk geval in hoofdsom Afl. 16.386,26 opeisbaar verschuldigd is aan [verzoekster]. Dit onderdeel van de hier besproken vordering van [verzoekster] zal in elk geval worden toegewezen.

4.9

Hoewel het Land de door [verzoekster] in rekening gebrachte wettelijke verhoging niet heeft bestreden, is het Gerecht van oordeel dat [verzoekster] op betaling daarvan geen recht heeft. Artikel 7:625 lid 1 BW , dat ziet op wettelijke verhoging van niet (tijdig) betaald loon, maakt immers deel uit van Titel 10 van Boek 7 BW, welke Titel - zoals hiervoor reeds overwogen - ingevolge het tweede lid van artikel 7:615 BW niet op de arbeidsovereenkomst van [verzoekster] van toepassing is. Dit onderdeel van de meer subsidiaire vordering onder D. van [verzoekster] zal worden afgewezen.

4.10

Slotonderdeel van de in de akte onder D. omschreven meer subsidiaire vordering van [verzoekster] luidt als volgt: “eiseres per 1 januari 2022 te blijven betalen op grond van een 40-urige werkweek en uitgaande van de Landsverordening Minimumlonen, zulks totdat eiseres op rechtmatige wijze zal zijn ontslagen”. Uit rechtsoverweging 4.7 volgt dat in deze procedure niet komt vast te staan dat [verzoekster] werkzaam is op basis van een 40-urige werkweek. Met inachtneming daarvan zal de hier besproken vordering van [verzoekster] worden toegewezen als na te melden.

4.11

Zonder nadere doch niet gegeven uitleg valt in het licht van de hiervoor geschetste stand van zaken niet in te zien dat [verzoekster] een rechtens te respecteren belang heeft bij toewijzing van haar in de akte onder A. omschreven vordering. Die vordering zal daarom worden afgewezen.

4.12

Het Land zal, als de in het grotendeels in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de kosten van deze procedure gevallen aan de zijde van [verzoekster], tot aan deze uitspraak begroot op Afl. 50,-- verschotten en Afl. 2.500,-- aan salaris voor de gemachtigde (2 punten, tarief 5 ad Afl. 1.250,-- per punt). Voor de twee door [verzoekster] genomen aktes houdende eisverhelderingen dan wel -wijzigingen worden geen punten geliquideerd.