4 Gronden

Vooraf

Zoals vermeld onder 1.14 heeft belanghebbende ter zitting aan het Hof en aan de Inspecteur aangeboden bewijs te leveren door een kopie van de memorie van grieven van de (civiele) rolzitting in mei 2016 over te leggen. De Inspecteur heeft verklaard bezwaar te hebben tegen overlegging van dit stuk, omdat hij zich, gelet op de omvang van het stuk, niet kan verdedigen.

Bij de beslissing of belanghebbende de gelegenheid moet krijgen ter zitting alsnog een bewijsstuk over te leggen, zal een afweging moeten plaatsvinden van enerzijds het belang dat hij heeft bij het overleggen van dat stuk en de redenen waarom hij dit niet in een eerdere fase van de procedure heeft gedaan, en anderzijds het algemeen belang van een doelmatige procesgang. Een doelmatige procesgang brengt mee dat bewijs ter staving van door de Inspecteur betwiste feiten zoveel mogelijk in de schriftelijke stukken en tijdig voor de zitting wordt overgelegd. Belanghebbende had de memorie van grieven terstond na de rolzitting in mei 2016, derhalve voorafgaand aan de zitting, over kunnen leggen. Belanghebbende had dat naar het oordeel van het Hof ook moeten doen, gelet op de omvang van het stuk en omdat het bewijs betrekking had op zijn, van aanvang af door de Inspecteur betwiste, stelling dat de bewijslast niet dient te worden omgekeerd en verzwaard.

Gelet op het vorenstaande zal het Hof belanghebbende, vanwege de strijd met de goede procesorde, niet toelaten de memorie van grieven over te leggen.

Van de Inspecteur is, zoals vermeld in 1.17, op 28 juli 2016 bij het Hof een brief binnengekomen, waarin hij een afschrift van het herstelvonnis van de voorzieningenrechter van de Rechtbank doet toekomen. Deze brief, die na sluiting van het onderzoek (ter zitting) is binnengekomen, verstaat het Hof als een verzoek tot heropening van het onderzoek op grond van artikel 8:68 van de Awb .

Het Hof ziet hierin geen aanleiding om het onderzoek te heropenen.

Ten aanzien van het geschil

a. Dient de bewijslast te worden omgekeerd en verzwaard voor elk van de in geschil zijnde belastingaanslagen?

De Inspecteur heeft gesteld dat belanghebbende niet heeft voldaan aan de inlichtingenplicht van artikel 47 van de AWR en dat belanghebbende niet de vereiste aangifte heeft gedaan. De Inspecteur heeft daaraan de conclusie verbonden dat de bewijslast voor elk van de in geschil zijnde belastingaanslagen moet worden omgekeerd en verzwaard. Belanghebbende heeft dit alles betwist.

Met zijn brief van 6 november 2001 (zie 2.7) heeft de Inspecteur belanghebbende verzocht gegevens en inlichtingen te verstrekken over door hem gehouden buitenlandse bankrekeningen. Belanghebbende heeft tot het onderhavige hoger beroep altijd ontkend rekeninghouder te zijn geweest. Nu belanghebbende in hoger beroep alsnog heeft bekend houder van de rekening bij KBL te zijn geweest, staat vast dat belanghebbende niet volledig heeft voldaan aan de verplichtingen ingevolge artikel 47 van de AWR . Immers, het opzettelijk verstrekken van onjuiste inlichtingen moet op één lijn worden gesteld met een weigering de gevraagde inlichtingen te verstrekken (zie HR 25 januari 2002, nr. 36 063, ECLI:NL:HR:2002:AD8475, BNB 2002/136).

Belanghebbende heeft gesteld dat de Inspecteur na het opleggen van de navorderingsaanslagen IB/PVV 1990 en VB 1991, ultimo 2002, geen nadere vragen heeft gesteld over houderschap van buitenlandse bankrekeningen. Daardoor is volgens belanghebbende ter zake van de onderhavige belastingaanslagen geen sprake van een schending van artikel 47 van de AWR .

Het Hof is van oordeel dat de brief van 6 november 2001 (zie 2.7 en 4.1.2) geen beperking bevat ten aanzien van de van toepassing zijnde belastingtijdvakken. Gelet op de reikwijdte van de gevraagde inlichtingen kan deze brief ook betrekking hebben op de in 1.1 tot en met 1.4 bedoelde belastingaanslagen. Het Hof is van oordeel dat belanghebbende zich dat ook in alle redelijkheid diende te beseffen. De Inspecteur heeft vervolgens in zijn brieven van 18 april 2003 (zie 2.19) en 20 oktober 2004 (zie 2.22) aan belanghebbende vermeld dat bij herhaling over de buitenlandse tegoeden op grond van artikel 47 van de AWR vragen zijn gesteld. Belanghebbende heeft die vragen steeds opzettelijk onjuist beantwoord (zie 4.1.2).

Belanghebbende stelt zich nog op het standpunt dat, gelet op de uitspraak van dit Hof van 12 december 2013, 10/00128 tot en met 10/00147, ECLI:NL:GHSHE:2013:6033 (hierna: de uitspraak van 12 december 2013), voor omkering en verzwaring van de bewijslast in de jaren na 1997 geen plaats is. Anders dan belanghebbende stelt is de zaak waarop de uitspraak van 12 december 2013 betrekking heeft ‘niet nagenoeg identiek’ aan de onderhavige. Gelet op deze feiten en omstandigheden is het Hof van oordeel dat belanghebbende ten aanzien van alle in geschil zijnde belastingaanslagen de inlichtingenplicht van artikel 47 van de AWR heeft geschonden.

Voor zover belanghebbende heeft gesteld dat het afdwingen van informatie op grond van artikel 47 van de AWR in strijd is met artikel 6 van het EVRM , heeft het volgende te gelden.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 29 mei 2015, nr. 14/00584, ECLI:NL:HR:2015:1359, BNB 2016/23 (hierna: het arrest BNB 2016/23), [in dat kader] onder meer het volgende overwogen:

“2.3.1. Aangaande het nemo tenetur-beginsel heeft het Hof met verwijzing naar de arresten van de Hoge Raad van 21 maart 2008, nr. 43050, ECLI:NL:HR:2008:BA8179, BNB 2008/159, en van 12 juli 2013, nr. 12/01880, ECLI:NL:HR:2013:BZ3640, BNB 2014/101, geoordeeld dat de gegevens die belanghebbende ingevolge het vonnis van de voorzieningenrechter aan de Inspecteur heeft verstrekt – bankrekeningafschriften en portfolio-overzichten – zijn aan te merken als wilsonafhankelijk, en dat artikel 6 EVRM er niet aan in de weg staat dat in het kader van de verhogingen met die gegevens rekening wordt gehouden.

Het eerste middel komt tegen dit oordeel op met een rechts- en een motiveringsklacht. De rechtsklacht luidt dat uit de rechtspraak van het EHRM volgt dat het nemo tenetur-beginsel ook geldt voor bescheiden waarvan het overhandigen de erkenning van het bestaan ervan impliceert, zodat het Hof heeft miskend dat in deze zaak niet de vraag moet worden beantwoord of de door belanghebbende overgelegde bankstukken onafhankelijk van zijn wil bestaan, maar dient te worden beoordeeld of die stukken onafhankelijk van belanghebbendes wil in de procedure kunnen worden betrokken. De motiveringsklacht luidt dat het Hof niet heeft toegelicht waarom een tweetal door belanghebbende ingevulde verklaringen wilsonafhankelijk zouden zijn.

In zijn uitspraak van 17 december 1996, no. 43/1994/490/572, NJ 1997/699, BNB 1997/254 (Saunders tegen het Verenigd Koninkrijk) heeft het EHRM overwogen dat het verbod op gedwongen zelfincriminatie samenhangt met het zwijgrecht, hetgeen meebrengt dat dit verbod zich niet uitstrekt tot het gebruik in strafzaken van bewijsmateriaal dat weliswaar onder dwang is verkregen, maar bestaat onafhankelijk van de wil van de verdachte. Uit latere rechtspraak blijkt niet dat het EHRM van deze regel is teruggekomen. Op die regel is voortgebouwd in de Nederlandse rechtspraak, vgl. HR 21 maart 2008, nr. 43050, ECLI:NL:HR:2008:BA8179, BNB 2008/159, HR 12 juli 2013, nr. 12/01880, ECLI:NL:HR:2013:BZ3640, NJ 2013/435, en HR 8 augustus 2014, nr. 13/00933, ECLI:NL:HR:2014:2144, BNB 2014/206.

Met de regel van het arrest Saunders zou niet verenigbaar zijn dat – zoals belanghebbende stelt – het nemo tenetur-beginsel zich uitstrekt tot alle bescheiden waarvan het overhandigen erkenning van het bestaan ervan impliceert. In elke afgedwongen overhandiging van bescheiden ligt immers een zodanige erkenning besloten. Aanvaarding van het standpunt van belanghebbende zou derhalve meebrengen dat het onderscheid dat is gemaakt in het arrest Saunders zinledig is.

Bij bescheiden als de onderhavige, rekeningafschriften en door de bank opgestelde portfolio-overzichten die betrekking hebben op rekeningen waarvan de belanghebbende reeds als rekeninghouder was geïdentificeerd en van welke stukken de inspecteur derhalve het bestaan mag aannemen, staat buiten twijfel dat het gaat om materiaal dat onafhankelijk van de wil van de betrokkene bestaat (zie HR 21 maart 2008, nr. 43050, ECLI:NL:HR:2008:BA8179, BNB 2008/159).

De rechtsklacht faalt derhalve.

De ter zitting in hoger beroep voorgedragen pleitaantekeningen van belanghebbende houden in: “5.3 Van belang is vast te stellen dat belanghebbende is verzocht om een verklaring af te leggen. Bij de eerste brief is verzocht om een groot aantal vragen te beantwoorden. (…)

Wederom zou dat betekenen dat de van de wil afhankelijke erkenning en daarop gegeven toelichting moet worden uitgesloten.”

De Inspecteur heeft, blijkens het daarvan opgemaakte proces-verbaal, ter zitting van het Hof verklaard: “Paragraaf 5.3 van de pleitnota. Het renseignement was er en de bankrekening was bekend. Naast de verklaring wilde ik bescheiden zien. Ik heb inzage in de stukken gevraagd en die stukken bestaan niet los van de wil van belanghebbende. (…)

Paragraaf 5.7 van de pleitnota. Gemachtigde stelt dat de verstrekte gegevens niet mogen worden gebruikt. Maar als ik dat niet had gedaan, was ik uitgegaan van de gegevens in het renseignement en dan zou belanghebbende met hogere boeten zijn geconfronteerd.”

Het hiervoor in onderdeel 2.3.1 samengevatte oordeel van het Hof gaat uit van de feitelijke vaststelling dat de door belanghebbende verstrekte gegevens bestaan uit bankafschriften en portfolio-overzichten. In het licht van de hiervoor in 2.3.4 weergegeven stellingen van partijen voor het Hof zal dit oordeel aldus moeten worden verstaan dat voor de beslissing aangaande de verhoging en het kwijtscheldingsbesluit alleen deze door de bank aan belanghebbende verstrekte bankafschriften en portfolio-overzichten van belang zijn geweest. Hierin ligt besloten het oordeel dat de (in een of meer documenten vervatte) verklaringen die belanghebbende heeft afgelegd geen zelfstandige betekenis hebben gehad voor die beslissing.

Zo verstaan heeft het Hof – anders dan de klacht veronderstelt – niet geoordeeld dat de door belanghebbende ingevulde verklaringen wilsonafhankelijk zijn. De klacht mist derhalve feitelijke grondslag.”.

Gelet op het arrest BNB 2016/23 kan niet worden geoordeeld dat het afdwingen van informatie op grond van artikel 47 van de AWR in strijd is met artikel 6 van het EVRM .

Gelet op het vorenstaande is het Hof van oordeel dat belanghebbende de inlichtingenplicht van artikel 47 van de AWR heeft geschonden. Derhalve behoeft de vraag of belanghebbende de vereiste aangifte heeft gedaan, geen beantwoording meer.

Nu belanghebbende de inlichtingenplicht van artikel 47 van de AWR heeft geschonden, moet de bewijslast voor elk van de in geschil zijnde belastingaanslagen worden omgekeerd en verzwaard. Dit neemt evenwel niet weg dat de Inspecteur bij het vaststellen van de belastingaanslagen uit moet gaan van een redelijke schatting van het inkomen/vermogen. Het vereiste van een redelijke schatting strekt, in de context van de omkering en verzwaring van de bewijslast, ertoe te voorkomen dat een aanslag naar willekeur wordt vastgesteld. Wanneer de Inspecteur daarin slaagt, ligt het vervolgens op de weg van belanghebbende, wanneer hij de schatting betwist, daarvoor het verzwaarde (tegen)bewijs te leveren (vgl. HR 31 mei 2013, nrs. 11/03452 en 11/03456, ECLI:NL:HR:2013:BX7184).

b. Zijn de belastingaanslagen vastgesteld op te hoge bedragen?

Belanghebbende heeft gesteld dat de belastingaanslagen, na vermindering zoals door de Rechtbank vastgesteld, te hoog zijn. Belanghebbende stelt dat de door de Inspecteur gehanteerde schattingsmethodiek niet aanvaardbaar is.

In zijn arrest van 15 april 2011, nr. 09/03075, ECLI:NL:HR:2011:BN6324, BNB 2011/206 (hierna: het arrest BNB 2011/206) heeft de Hoge Raad over de door de Inspecteur gehanteerde schattingsmethodiek het volgende overwogen:

“4.4.1. Op grond van de identificatie van belanghebbende als rekeninghouder per 31 januari 1994 heeft de Inspecteur diens saldi en inkomsten in de jaren 1990 tot en met 2000 berekend. Bij de beoordeling van de wijze waarop dit is geschied dient in algemene zin het volgende te worden vooropgesteld.

De saldi en inkomsten van de weigeraars en geïdentificeerde ontkenners (hierna samen: weigeraars) zijn berekend op modelmatige wijze (hierna ook: het model). Als algemene maatstaf voor de beoordeling van de aanvaardbaarheid van de berekening van de nagevorderde bedragen op basis van het model heeft in een geval als het onderhavige te gelden dat de modelmatige berekeningen jegens de belanghebbende redelijk en dus niet willekeurig moeten zijn.

Voor de beoordeling of aan deze maatstaf wordt voldaan dient mede in aanmerking te worden genomen dat in een geval als het onderhavige enerzijds de inspecteur beschikt over minimale gegevens voor het opleggen van een (navorderings)aanslag, terwijl anderzijds ervan mag worden uitgegaan dat een rekeninghouder in het algemeen in staat is opening van zaken te geven. Gelet hierop mag het model een zekere mate van ruwheid vertonen zonder dat dit leidt tot het oordeel dat een daaruit voortvloeiende berekening onredelijk of willekeurig is. Dit brengt onder andere mee dat niet is vereist dat aan het model een sluitende statistische onderbouwing ten grondslag ligt.

Het model is op diverse onderdelen gebaseerd op gegevens van de meewerkers als vergelijkingsgroep. Dat is op zichzelf niet onredelijk jegens de weigeraars; er is onvoldoende aanleiding voor de aanname dat beide groepen voor zover hier van belang wezenlijk van elkaar verschillen. Wat betreft die redelijkheid is bovendien van belang hetgeen in 4.4.3 is overwogen. De Belastingdienst mocht derhalve voor de weigeraars uitgaan van gegevens van de meewerkers.

Uitgaande van hetgeen in 4.4.4 is overwogen, is niet onredelijk dat de gegevens van meewerkers hebben gediend als basis voor de veronderstelling dat het op de fiches vermelde saldo van bepaalde weigeraars niet representatief is voor de verzwegen saldi en rentebaten, en dat de uitgangspunten voor de correcties bij die weigeraars, zoals aantallen rekeningen, saldi en rentebaten, modelmatig zijn afgeleid van de correcties bij de meewerkers.

Het model voldoet nog aan de in 4.4.2 bedoelde maatstaf indien daarin - gegeven het feit dat de inspecteur door de houding van de rekeninghouder over slechts minimale gegevens beschikt - op redelijke wijze wordt vermeden dat (inkomsten uit) banksaldi ten onrechte niet in de heffing worden betrokken. Dit brengt onder meer mee dat het model gegevens van de vergelijkingsgroep als maatstaf mag nemen zonder uit te gaan van gemiddelden binnen zo'n groep, en dusdoende, mits onderbouwd, rekening mag houden met de reële kans dat een weigeraar in een bepaald jaar een buitenlands banktegoed aanhield, alsook met de reële kans dat een weigeraar in een bepaald jaar een banktegoed aanhield dat hoger is dan een - uit bekende gegevens afgeleid - gemiddelde van die vergelijkingsgroep.

Uit het voorgaande, meer in het bijzonder uit 4.4.6, volgt dat het model nog niet willekeurig of anderszins onredelijk is waar het (a) ervan uitgaat dat de weigeraar in de gehele periode 1990 - 2000 (inkomsten uit) buitenlandse banksaldi had en deze niet heeft aangegeven (ook in bijvoorbeeld 1990, aangezien circa 39 percent van de meewerkers in dat jaar een rekening bij KB-Lux aanhield, en geen reden is aangevoerd op grond waarvan zou kunnen worden verondersteld dat dit percentage voor de weigeraars als groep in 1990 beduidend lager lag), en (b) een individuele weigeraar wat betreft de inkomens- en vermogenscorrecties behandelt als een meewerker met de hoogste inkomens- en vermogenscorrecties, na eliminatie van de zogenoemde uitschieters op basis van de in 3.14 onder "stap 4" bedoelde zogenoemde 95%-norm.

Het model houdt in dat de correcties bij de weigeraars als groep hoger dienen te zijn dan die bij de meewerkers als groep. Daartoe zijn de saldi en rentebaten waarvan op basis van de in 4.4.7 vermelde uitgangspunten is uitgegaan vermenigvuldigd met een factor 1,5.

Hiervoor is aanvankelijk het argument gebruikt dat het gemiddelde saldo op microfiches bij ontkenners en weigeraars circa 1,5 maal hoger is dan bij meewerkers. Mede gezien hetgeen in 3.17 is vermeld heeft het Hof dit argument in onderdeel 5.4.6.3 van zijn uitspraak zonder schending van enige rechtsregel ontoereikend kunnen achten. Dit oordeel is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd.

Voorts is het argument gebruikt dat "ontkenners en weigeraars meer hebben te verliezen dan de meewerkers". Dit argument is op zichzelf bezien louter speculatief. Weliswaar mag, zoals hiervoor in 4.4.6 is overwogen, rekening worden gehouden met een reële kans dat bij een benadering op basis van bekende gegevens dan wel gemiddelden de saldi en de inkomsten in een concreet geval te laag worden berekend, maar dit gezichtspunt is reeds elders in het model verwerkt (zie hierboven, in 4.4.7, letter b). Het Hof was kennelijk van oordeel dat met het daarnaast en daarboven toepassen van een verhoging de grens van de redelijkheid wordt overschreden. Op die grond kon het Hof zonder schending van enige rechtsregel de verhoging met een factor 1,5 buiten beschouwing laten. Voor het overige kan 's Hofs oordeel op dit punt als verweven met waarderingen van feitelijke aard in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het oordeel is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd.

Middel 14 van belanghebbende faalt voor zover het berust op andere uitgangspunten dan hierboven zijn weergegeven. Het middel kan ook voor het overige niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81 van de Wet RO , geen nadere motivering, nu het middel in zoverre niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

In verband met hetgeen in 4.4.8 is overwogen faalt ook het eerste middel van de Staatssecretaris.”.

Bij de vaststelling van de onderhavige belastingaanslagen heeft de Inspecteur de in het arrest BNB 2011/206 goedgekeurde schattingsmethodiek gehanteerd, met dien verstande dat hij aanvankelijk de saldi en rentebaten met een factor 1,5 had vermenigvuldigd. Nadat de Inspecteur bij de Rechtbank een overzicht had overgelegd met een herberekening van de belastbare inkomens en vermogens, heeft de Rechtbank de belastingaanslagen verminderd, in die zin dat de factor 1,5 is geëlimineerd.

Gelet op het vorenstaande is het Hof van oordeel dat redelijke, beargumenteerde en inzichtelijke schattingen ten grondslag liggen aan de belastingaanslagen, rekening houdend met de in 4.2.3 bedoelde verminderingen. Van de gehanteerde schattingsmethode, noch van de daaruit gevolgde uitkomsten, kan worden geoordeeld dat zij willekeurig zijn.

De omstandigheid dat de correctie betreffende de aanslag IB/PVV 2001 is gebaseerd op een renseignement van zeven jaar na dato van het microfiche, zoals belanghebbende stelt, doet aan het vorenstaande niet af.

Nu de Inspecteur de aan de onderhavige belastingaanslagen ten grondslag liggende inkomens/vermogens niet willekeurig heeft vastgesteld is het aan belanghebbende om het verzwaarde tegenbewijs te leveren. Hierin is hij echter met hetgeen hij heeft aangevoerd niet geslaagd.

c. Heeft belanghebbende recht op een vergoeding van immateriële schade wegens de lange duur van de procedure?

In de uitspraak van 21 maart 2014 heeft de Rechtbank de Inspecteur en de Minister veroordeeld tot vergoeding van de door belanghebbende geleden immateriële schade, vastgesteld op € 2.500 respectievelijk € 2.000. Partijen hebben geen hoger beroep ingediend tegen deze uitspraak. Deze uitspraak staat derhalve onherroepelijk vast.

In hoger beroep verzoekt belanghebbende om een vergoeding van de door hem geleden en te lijden (immateriële) schade. Belanghebbende heeft zijn verzoek niet gemotiveerd. Het Hof verstaat het verzoek van belanghebbende aldus dat hij verzoekt om een vergoeding wegens geleden immateriële schade wegens de lange duur van de hoger beroepsfase.

Het hoger beroep is ingesteld op 19 juli 2012, de dag waarop het hoger beroepschrift door het Hof is ontvangen. De redelijke termijn bedraagt, behoudens bijzondere omstandigheden, twee jaren, nadat het hoger beroep is ingesteld. Het Hof acht geen bijzondere omstandigheden aanwezig. De behandeling van het hoger beroep heeft derhalve ruim twee jaar langer geduurd dan de als redelijk te ervaren termijn. Het Hof kent belanghebbende derhalve een schadevergoeding toe van € 2.500.

Voor zover belanghebbende verzoekt om vergoeding van andere geleden (immateriële) schade, wijst het Hof dat verzoek af, omdat het niet is gemotiveerd.

d. Zijn de boeten terecht opgelegd?

De Rechtbank heeft de boetebeschikkingen vernietigd en de belastingaanslagen verminderd met de daarin begrepen verhogingen. De Inspecteur heeft zich ter zitting van het Hof op het standpunt gesteld dat de boeten terecht door hem zijn opgelegd. De Inspecteur heeft geen hoger beroep en geen incidenteel hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de Rechtbank.

Het proces-verbaal van de zitting van de Rechtbank van 22 maart 2012 bevat de volgende passage:

“De inspecteur verklaart:

(…..).

Na Hoge Raad 15 april 2011 wordt er door de Hoven heel verschillend gedacht over de boete, (….). Hof Amsterdam heeft de boete voor de IB 1994 in stand gelaten. Ik meen dat ik ook het bewijs kan leveren voor de IB 1993/VB 1994. Op de rekeningen staat een gebroken bedrag. Het gebroken bedrag wijst er op dat de rekening vóór 1994 is geopend en op de rekening rente is bijgeschreven, omdat voor zover ik weet er geen gebroken bedrag op een depositorekening kan worden gestort. Voor de overige jaren kan ik het bewijs niet leveren. Daarom laat ik de boeten in het geval van belanghebbende voor de overige jaren vallen.”

Gelet op het voorgaande is het Hof van oordeel dat de Inspecteur de boeten, behoudens die ter zake van de IB/PVV 1993 en VB 1994, in eerste aanleg onvoorwaardelijk heeft prijsgegeven. Derhalve zijn die boeten in hoger beroep niet in geschil. Daar doet niet aan af dat belanghebbende in hoger beroep heeft bekend rekeninghouder te zijn (geweest).

Ter zake van de boeten IB/PVV 1993 en VB 1994 overweegt het Hof dat bij gebreke van een (incidenteel) hoger beroep van de Inspecteur deze boeten in dit geding niet aan de orde kunnen komen. De Inspecteur had ter behoud van rechten (incidenteel) hoger beroep kunnen instellen, doch heeft dat niet gedaan.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.

Ten aanzien van het griffierecht

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Ten aanzien van de proceskosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb .