3 Beoordeling

3.1

Het gaat in deze zaak om het volgende.

a. [appellant], geboren op 23 december 1958, is op 1 januari 1988 bij [geïntimeerde] in dienst getreden. Hij was laatstelijk werkzaam als machinist tegen een brutoloon van € 1.997,29 per vier weken, exclusief vakantietoeslag.

b. Op de arbeidsovereenkomst is de CAO Landbouwwerktuigen Exploiterende Ondernemingen (hierna: de cao) van toepassing.

c. De cao bepaalt voor zover van belang het volgende:

“Artikel 49 Betalingsverplichtingen werkgever bij arbeidsovereenkomst en regresrecht

(…)

7. Loondoorbetalingsverplichtingen werknemers minder dan 35% arbeidsongeschikt.

Indien de werknemer in aansluiting op de periode van arbeidsongeschiktheid genoemd in lid 6 van dit artikel (het tweede jaar van arbeidsongeschiktheid, hof) volgens het UWV arbeidsongeschikt is of eerder als dit objectief is vastgesteld, maar minder dan 35%, en zolang het dienstverband gecontinueerd wordt bij dezelfde werkgever, ontvangt de werknemer 90% van het naar tijdruimte vastgestelde loon gedurende maximaal 5 jaar. Zie voor de ontslagmogelijkheid artikel 8 A.

(…)

9. Voor de werknemer die arbeidsongeschikt is geworden tussen 1 januari 2004 tot en met 31 december 2005 geldt een overgangsregeling. Deze regeling is opgenomen in bijlage IIa.”

d. In Bijlage IIa is voor zover van belang het volgende bepaald:

“3. Loondoorbetalingsverplichtingen derde en vierde jaar van arbeidsongeschiktheid

(…)

c. Voor de werknemer die minder dan 35% arbeidsongeschikt is gelden de eerste twee jaren van arbeidsongeschiktheid de bepalingen opgenomen in de leden 1 en 2 van de overgangsregeling. Vanaf het derde jaar van arbeidsongeschiktheid geldt hetgeen is vermeld in artikel 49 lid 7. ”

d. [appellant] is op 8 maart 2005 arbeidsongeschikt geworden.

e. Op 12 maart 2007 heeft [appellant] een WIA-uitkering aangevraagd. Bij beslissing van 12 november 2007 heeft het UWV [appellant] medegedeeld dat hij per 28 maart 2007 geen WIA-uitkering ontvangt omdat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Daarbij is hem voor het geval hij geen werk heeft of niet kan terugkeren bij zijn werkgever gewezen op de mogelijkheid een uitkering wegens werkloosheid aan te vragen.

f. Met ingang van 28 maart 2007 heeft het UWV [appellant] een WW-uitkering toegekend.

g. Bij brief van 4 februari 2010 heeft [appellant] jegens [geïntimeerde] aanspraak gemaakt op doorbetaling van 90% van zijn loon vanaf 5 maart 2007.

h. [geïntimeerde] heeft hierop bij brief van 12 februari 2010 afwijzend gereageerd.

i. Bij brief van zijn gemachtigde van 30 maart 2012 aan [geïntimeerde] heeft [appellant] de verjaring van zijn vordering gestuit.

3.2

[appellant] heeft tegen [geïntimeerde] de hiervoor weergegeven vorderingen ingesteld. Bij het bestreden vonnis heeft de kantonrechter [geïntimeerde] veroordeeld [appellant] over de periode 8 maart 2007 tot 11 augustus 2008 ter zake van achterstallig loon een bedrag van € 468,79 bruto per maand te vermeerderen met de wettelijke rente te betalen, de vordering voor het overige afgewezen en de kosten gecompenseerd. Tegen deze beslissing, voor zover zijn vorderingen daarbij zijn afgewezen, en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellant] met zijn grieven op.

3.3

[geïntimeerde] heeft in hoger beroep in de eerste plaats aangevoerd dat [appellant] niet ontvankelijk moet worden verklaard in zijn vorderingen. Daartoe voert zij aan dat [appellant] er onduidelijkheid over heeft laten bestaan in welke mate hij gedurende de periode waarover hij loon vordert arbeidsongeschikt was. Daarom is het onmogelijk degelijk verweer te voeren, zo stelt [geïntimeerde]. Het hof verwerpt dit verweer. [appellant] baseert zijn vordering erop dat hij gedurende de onderhavige periode minder dan 35% arbeidsongeschikt was in de zin van de WIA. Hij heeft daarvoor verwezen naar de voornoemde beslissing van het UWV van 12 november 2007. Als [appellant] gedurende enige tijd niet tot werkhervatting in haar bedrijf in staat was behoeft dat, anders dan [geïntimeerde] betoogt, niet erop te wijzen dat hij meer dan 35% arbeidsongeschikt was in de zin van de WIA. Voor zover zij betoogt dat dit laatste geval zich voordoet heeft [geïntimeerde] dit onvoldoende onderbouwd. Als door [geïntimeerde] onvoldoende gemotiveerd weersproken moet dus als vaststaand worden aangenomen dat [appellant] gedurende de periode in kwestie minder dan 35% arbeidsongeschikt was in de zin van de WIA. Dat [appellant] geen stukken heeft overgelegd omtrent de toekenning en beoordeling van zijn WW-uitkering, leidt evenmin tot niet-ontvankelijkheid. Er is geen grond [appellant] te verplichten deze stukken in het geding te brengen. [geïntimeerde] heeft in dit verband niet aangevoerd dat en toegelicht waarom zij slechts met de inhoud deze stukken haar stelling dat het dienstverband met [appellant] is beëindigd kan onderbouwen.

3.4

Grief 1 richt zich tegen de afwijzing van de loonvordering over de periode vanaf 11 augustus 2008. De kantonrechter heeft aan dit oordeel ten grondslag gelegd dat [appellant] zich na deze datum niet daadwerkelijk beschikbaar heeft gehouden voor werkzaamheden.

3.5

Tegen deze grief voert [geïntimeerde] primair aan dat sinds 6 maart 2007 geen arbeidsovereenkomst meer tussen partijen bestaat omdat [appellant] op diens verzoek per 28 maart 2007 een WW-uitkering is toegekend. [geïntimeerde] spreekt in dit verband over de mogelijkheid van een impliciete of indirecte opzegging van de arbeidsovereenkomst door [appellant]. Naar het oordeel van het hof is voor het aannemen van een rechtsgeldige beëindiging van de arbeidsovereenkomst door [appellant] een duidelijke en ondubbelzinnige daarop gerichte wilsuiting van zijn kant vereist. Het enkele door [appellant] aanvragen van een WW-uitkering is niet als zodanig aan te merken zodat [geïntimeerde] niet in haar betoog kan worden gevolgd .

3.6

In de tweede plaats beroept [geïntimeerde] zich op artikel 49B onder e van de cao Zij stelt dat aldaar is bepaald dat de werkgever geen loon verschuldigd is indien de werknemer zich onttrekt aan de arbeid wegens beweerde arbeidsongeschiktheid terwijl hij zich wel beschikbaar houdt voor betaalde arbeid voor een derde. Deze stelling berust op onjuiste lezing van de onderhavige cao-bepaling. Ook dit verweer treft dus geen doel.

3.7

Voor het geval er wel van moet worden uitgegaan dat de arbeidsovereenkomst is blijven voortduren voert [geïntimeerde] aan dat niet is voldaan aan de eis dat [appellant] minder dan 35% arbeidsongeschikt was in de zin van de WIA. Dit betoog stuit af op hetgeen hiervoor onder 3.3 is overwogen.

3.8

[geïntimeerde] heeft in haar memorie van antwoord onder het kopje ‘toepasselijke wet- en regelgeving’ betoogd dat artikel 49 lid 7 van de cao zo dient te worden uitgelegd dat slechts sprake is van een verplichting tot aanvulling van het loon tot 90% en dat de periode gedurende welke de werkgever die verplichting heeft is beperkt tot drie, althans vier jaar na einde wachttijd. Het hof volgt [geïntimeerde] niet in dit betoog. De tekst van bedoeld artikellid geeft geen aanleiding te veronderstellen dat is bedoeld om daarin slechts vast te leggen een verplichting van de werkgever tot het aanvullen van een door de werknemer te ontvangen uitkering. Het artikel beoogt immers gelet op de aanhef daarvan het vastleggen van de betalingsverplichtingen van de werkgever, stelt deze verplichting in de desbetreffende periode vast op 90% van het loon terwijl deze verplichting ook nog eens is beperkt voor zolang het dienstverband voortduurt. Er is evenmin aanleiding te veronderstellen dat is bedoeld de verplichting te beperken tot een periode korter dan de in het artikellid expliciet vermelde vijf jaar na ommekomst van het tweede jaar van arbeidsongeschiktheid (en voor zolang de arbeidsovereenkomst voortduurt).

3.9

De slotsom is dat grief 1 slaagt. Het hof moet daarom in het kader van de devolutieve werking van het hoger beroep alsnog de volgende in eerste aanleg door [geïntimeerde] gevoerde verweren behandelen.

3.10

[geïntimeerde] heeft aangevoerd dat [appellant] zich niet beschikbaar heeft gehouden voor het verrichten van werk, zodat er geen sprake is van een dienstverband. Echter, zelfs indien [appellant] zich niet beschikbaar heeft gehouden dan volgt daaruit niet dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen is geëindigd.

3.11

Verder heeft [geïntimeerde] betoogd dat de uitleg die [appellant] aan artikel 49 lid 7 van de cao geeft een verboden afwijking zou opleveren van de termijn van 104 weken als bedoeld in artikel 7:629 lid 1 BW gedurende welke de werkgever bij arbeidsongeschiktheid loon is verschuldigd. Geen wetsartikel staat echter aan de verlenging van de ze termijn in de weg. [geïntimeerde] heeft overigens onvoldoende toegelicht waarom zij meent dat er geen enkele reden is om aan te nemen dat partijen bij de cao hebben bedoeld van deze wettelijke termijn af te wijken.

3.12

De omstandigheid dat [appellant] een WW-uitkering is toegekend staat, mede gelet op hetgeen hiervoor onder 3.8 is overwogen, evenmin in de weg aan toewijzing van zijn loonvordering.

3.13

Gelet op de norm die geldt voor de uitleg van een cao kan, nu daarvoor in de bewoordingen of een eventuele toelichting daarop geen enkel aanknopingspunt is te vinden, niet worden aangenomen dat [appellant] aan artikel 49 lid 7 van de cao slechts recht kan ontlenen als hij daadwerkelijk arbeid verricht.

3.14

[geïntimeerde] heeft in eerste aanleg ook een beroep op matiging van de loonvordering gedaan in de zin dat deze wordt beperkt tot 20% (90% minus 70% WW). Het hof zal dit aspect bespreken bij de behandeling van grief 2.

3.15

Met grief 2 klaagt [appellant] erover dat de kantonrechter de loonvordering over de periode 8 maart 2007 tot 11 augustus 2008 heeft gematigd tot een aanvulling van 20% op de WW-uitkering van [appellant].

3.16

[appellant] legt aan zijn grief ten grondslag dat toewijzing van de loonvordering niet leidt tot een onaanvaardbaar resultaat waaraan de redelijkheid en billijkheid in de weg staan. Daarnaast voert hij aan dat indien bij de hoogte van het toe te wijzen loon rekening wordt gehouden met de WW-uitkering hij bij terugvordering van deze uitkering alleen de aanvulling van 20% zou overhouden. Het hof overweegt als volgt.

3.17

Met [geïntimeerde] is het hof van oordeel dat indien de WW-uitkering niet zou worden teruggevorderd het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat de loonvordering over de desbetreffende periode ten volle zou worden toegewezen. Het hof heeft behoefte aan informatie over de periode gedurende welke [appellant] een WW-uitkering heeft ontvangen en over de hoogte daarvan. [appellant] zal in de gelegenheid worden gesteld zich daarover onder overlegging van

stukken waaruit een en ander blijkt uit te laten. [geïntimeerde] zal daarop vervolgens bij akte kunnen reageren.

3.18

De verdere behandeling van de grieven wordt aangehouden.

3.19

Ingevolge het bepaalde in artikel 137 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering moet een eis in reconventie dadelijk bij antwoord in eerste aanleg worden ingesteld. [geïntimeerde] is dus in haar vordering in hoger beroep niet ontvankelijk.