Datum uitspraak:
Datum publicatie:
Rechtsgebied:
Zaaknummer:
Soort procedure:
Zittingsplaats:

Inhoudsindicatie:

D.R.S. veroordeeld tot gevangenisstraf van 13 jaar, voor de moord op cafébaas [slachtoffer].

[Slachtoffer] werd op 20 april 2006 doodgeschoten in zijn café De Hallen in Amsterdam.

Gepubliceerde uitspraken in deze zaak:

Uitspraak



arrestnummer

parketnummer 23-005660-08

datum uitspraak 16 november 2009

TEGENSPRAAK

ARREST VAN HET GERECHTSHOF TE AMSTERDAM

gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank te Amsterdam van 27 oktober 2008 in de strafzaak onder parketnummer 13/529120-06 van het openbaar ministerie tegen

[verdachte],

geboren te [geboorteplaats] op [1980],

thans verblijvende in PI Haaglanden - HvB Zoetermeer te Zoetermeer.

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg van 9, 10 en 13 oktober 2008 en in hoger beroep van 7 oktober en 2 november 2009.

Het hof heeft kennis genomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de verdachte en de raadsman naar voren is gebracht.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd, na toelating van de wijziging tenlastelegging op de terechtzitting in eerste aanleg van 9 oktober 2008, dat

1.

hij op 20 april 2006 te Amsterdam, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk en met voorbedachten rade [slachtoffer] van het leven heeft beroofd, immers heeft/hebben verdachte en/of zijn mededader(s) met dat opzet en na kalm beraad en rustig overleg met een vuurwapen, zeven, althans een aantal, kogels in de rug en/of het achterhoofd en/of de nek, in elk geval het lichaam van die [slachtoffer] geschoten, waardoor die [slachtoffer] zodanige verwondingen aan (onder meer) hart en/of aorta en/of hersenen heeft opgelopen dat hij daaraan is overleden;

2.

hij op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 1 januari 2006 tot en met 20 april 2006 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, een wapen van categorie III, te weten een pistool, merk Ruger, type P95DC, kaliber 9x19 (kleur zwart/zilver), en/of munitie van categorie III, te weten tien, althans een aantal, patronen, kaliber 9x19 mm, voorhanden heeft gehad.

Voorzover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, leest het hof deze verbeterd. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

Vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd.

Bewezengeachte

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 en 2 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat

-ten aanzien van het onder 1 telastegelegde-

hij op 20 april 2006 te Amsterdam, tezamen en in vereniging met een ander, opzettelijk en met voorbedachten rade [slachtoffer] van het leven heeft beroofd, immers hebben de verdachte en zijn mededader met dat opzet en na kalm beraad en rustig overleg met een vuurwapen zeven kogels in de rug, het achterhoofd en de nek van die [slachtoffer] geschoten, waardoor die [slachtoffer] zodanige verwondingen aan onder meer hart, aorta en hersenen heeft opgelopen dat hij daaraan is overleden;

-ten aanzien van het onder 2 telastegelegde-

hij in de periode van 11 april 2006 tot en met 20 april 2006 in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander, een wapen van categorie III, te weten een pistool, merk Ruger, type P95DC, kaliber 9x19 (kleur zwart/zilver), en munitie van categorie III, te weten een aantal patronen, kaliber 9x19 mm, voorhanden heeft gehad.

Hetgeen onder 1 en 2 meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezengeachte heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

Bewijsmiddelen

De hierna als processen-verbaal aangeduide bewijsmiddelen zijn in de wettelijke vorm opgemaakt door daartoe bevoegde personen en voldoen ook overigens aan de daaraan bij de wet gestelde eisen.

De hierna vermelde bewijsmiddelen zijn – ook in hun onderdelen – telkens gebezigd tot het bewijs van het feit of de feiten waarop zij blijkens hun inhoud betrekking hebben en, voorzover het een geschrift als bedoeld in artikel 344, eerste lid, aanhef en onder 5°, van het Wetboek van Strafvordering betreft, telkens slechts gebezigd in verband met de inhoud van andere bewijsmiddelen.

1. De bekennende verklaring van de verdachte, afgelegd ter terechtzitting in hoger beroep van 2 november 2009.

2. Een proces-verbaal met nummer 2006101363-1 van 20 april 2006, opgemaakt door de opsporingsambtenaren [verbalisant 1] en [verbalisant 2] (doorgenummerde pagina’s 901035 e.v.).

3. Een verslag, laboratoriumnummer 2006.04.20.262, van het Gerechtelijk Laboratorium van het Ministerie van Justitie te Rijswijk van 1 mei 2006, opgemaakt door [naam], arts en patholoog, op de door hem als vast gerechtelijk deskundige afgelegde eed/belofte (doorgenummerde pagina’s 903317 e.v.).

4. Een proces-verbaal met nummer 2006101363 van 1 mei 2006, in de wettelijke vorm opgemaakt door de opsporingsambtenaar [verbalisant 3] (doorgenummerde pagina’s 901089 e.v.).

5. Een proces-verbaal met nummer 2006101363 van 5 juli 2006, in de wettelijke vorm opgemaakt door de bevoegde opsporingsambtenaar [verbalisant 3] (doorgenummerde pagina’s 903575 e.v.).

Strafbaarheid van het bewezengeachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezengeachte uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezengeachte levert op:

- ten aanzien van het onder 1 bewezen verklaarde-

medeplegen van moord,

-ten aanzien van het onder 2 bewezen verklaarde-

medeplegen van handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III,

en

medeplegen van handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie .

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die strafbaarheid van de verdachte uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf en maatregel

De rechtbank heeft de verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 14 jaren en 6 maanden, met aftrek van voorarrest.

De rechtbank heeft de vordering van de benadeelde partij [benadeelde] gedeeltelijk toegewezen en aan de verdachte tevens de schadevergoedingsmaatregel opgelegd en de benadeelde partij [benadeelde2] niet-ontvankelijk verklaard in haar vordering.

Voorts heeft de rechtbank beslist dat de goederen, vermeld op de beslaglijst onder nummer 7 tot en met 16 en 23, worden onttrokken aan het verkeer en dat het onder nummer 6 vermelde goed verbeurd wordt verklaard.

Tegen voormeld vonnis is door de verdachte hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte ter zake van de door haar onder 1 en 2 bewezen geachte feiten zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 16 jaren, met aftrek van voorarrest.

De advocaat-generaal heeft tevens gevorderd dat de door de benadeelde partij [benadeelde] gevorderde schadevergoeding wordt toegewezen tot een bedrag van € 16.863,51 en dat de door de benadeelde partij [benadeelde2] gevorderde schadevergoeding wordt toegewezen tot een bedrag van € 10.000,-, met daarbij telkens oplegging van de schadevergoedingsmaatregel, en dat het hof de beslissingen van de rechtbank met betrekking tot het beslag zal overnemen.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straffen bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte heeft samen met zijn mededader [slachtoffer] doodgeschoten in diens café De Hallen. De verdachte en zijn mededader kenden [slachtoffer] niet persoonlijk maar zij beschikten over een beschrijving van de persoon die moest worden doodgeschoten. Aan de verdachte en zijn mededader was voor de liquidatie van het slachtoffer een in hun ogen groot geldbedrag in het vooruitzicht gesteld. Zij hebben een wapen en een auto van hun opdrachtgevers ter beschikking gekregen. Ze zijn op de bewuste dag in de omgeving van het café gaan posten en hebben gewacht totdat het slachtoffer het café geopend had. Vervolgens zijn zij naar het café gelopen, is de mededader daar binnengegaan en heeft deze zeven kogels afgevuurd op het slachtoffer, dat aan zijn verwondingen is overleden.

Door zijn handelen heeft de verdachte blijk gegeven van een totaal gebrek aan respect voor het leven van een medemens. Hij heeft met zijn daad onherstelbaar leed en verdriet toegebracht aan de nabestaanden van het slachtoffer, zoals mede blijkt uit de verklaringen die door nabestaanden van het slachtoffer zijn afgelegd. Deze moord was te meer schokkend, nu het een liquidatie betrof in een reeks van afrekeningen in en rondom Amsterdam, die de samenleving hebben beroerd, en waarbij slechts het recht van de sterkste leek te gelden.

De verdachte heeft samen met zijn mededader enige dagen het pistool en de munitie die bij de moord moesten worden en zijn gebruikt, voorhanden gehad; deze hebben in de vluchtauto gebruiksgereed gelegen en zijn meegenomen tijdens het posten bij de woning en het café van [slachtoffer].

Het hof heeft gelet op een de verdachte betreffend Uittreksel Justitiële Documentatiedienst van 15 oktober 2009, waaruit blijkt dat hij eerder voor geweldsdelicten is veroordeeld, alsmede op een rapport van Reclassering Nederland van 4 mei 2007. Voorts heeft het hof kennisgenomen van een rapport van het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie (NIFP), Locatie Pieter Baan Centrum, van 18 januari 2008, met als conclusie onder meer dat de verdachte volledig toerekeningsvatbaar kan worden geacht.

Het hof acht gezien de ernst van de feiten in elk geval een langdurige vrijheidsstraf geboden en acht de door de advocaat-generaal gevorderde gevangenisstraf van 16 jaren een juist uitgangspunt.

Het hof neemt echter in het bijzonder nog het volgende in aanmerking.

De verdachte was ten tijde van het begaan van de feiten 25 jaar oud. Los van de feiten waarvoor hij thans wordt veroordeeld, lijkt hij niet in het ‘criminele milieu’ te hebben verkeerd. Bij de feiten waarvoor hij eerder is veroordeeld, gaat het om feiten die vóór zijn achttiende levensjaar zijn begaan, door de kinderrechter zijn berecht en met een relatief lichte straf zijn gesanctioneerd; hierbij komt een vermogensdelict uit februari 2006 waarvoor een werkstraf is opgelegd. Hij is via zijn zuster in contact gekomen met een van de opdrachtgevers. De verdachte en zijn mededader hebben deze opdrachtgever, die in het ‘criminele milieu’ verkeerde, benaderd in de veronderstelling dat zij via hem geld konden verdienen met de handel in verdovende middelen. Vervolgens heeft deze opdrachtgever samen met een handlanger de verdachte en zijn mededader op abrupte wijze geconfronteerd met de onderhavige opdracht tot liquidatie.

De verdachte heeft verklaard dat zij, toen hij de opdrachtgever duidelijk maakte dat zij de opdracht terug wilden geven, door die opdrachtgever en diens handlanger onder druk zijn gezet, dat zij daarbij met de dood zijn bedreigd en dat ook in de richting van hun familie dreigementen zijn geuit. Het hof acht aannemelijk dat dit zich heeft voorgedaan. De verdachte heeft zich kennelijk uit die situatie niet losgemaakt, onvoldoende weerstand geboden aan die druk en ten slotte gemeend geen andere oplossing te hebben dan het slachtoffer van het leven te beroven. Van de verdachte had anders mogen worden gevergd en deze omstandigheden verontschuldigen de verdachte geenszins. Niettemin vindt het hof in voormelde omstandigheden aanleiding een gevangenisstraf van 14 jaren in dit geval in beginsel passend te oordelen.

Een verdere matiging ligt in de onderhavige zaak in de rede, gelet op het navolgende.

De verdachte heeft volledige openheid van zaken gegeven over zijn eigen en andermans aandeel in de feiten. Ook heeft hij ten volle meegewerkt aan het onderzoek naar zijn persoon door het NIFP. Naast hetgeen hierboven reeds is vermeld concludeert het NIFP dat de verdachte blijkt geeft van voldoende vermogen tot verantwoordelijk gedrag, empathie en het ervaren van gevoelens van schuld en schaamte. Van een antisociale persoonlijkheidsstoornis is geen sprake. De verdachte heeft, ook ten overstaan van het hof, de verantwoordelijkheid genomen voor zijn daden en berouw getoond.

De rechtbank was van oordeel dat de zaak tegen de verdachte in eerste aanleg niet is behandeld binnen de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, en de rechtbank vond daarin aanleiding de op te leggen straf met 10% te verminderen. Dat brengt het hof ertoe, ambtshalve, het volgende te overwegen, hoewel in hoger beroep ter terechtzitting niet een verweer is gevoerd dat die redelijke termijn is overschreden als gevolg van het tijdsverloop in de eerste aanleg of bij de behandeling in hoger beroep.

De zaak tegen de verdachte heeft aanvankelijk onderdeel uitgemaakt van het zogenaamde Passageonderzoek, betreffende onder meer liquidaties. Thans vindt de behandeling in eerste aanleg van zaken tegen een aantal andere verdachten in dat onderzoek plaats. Dit onderzoek is grootschalig en complex. De zaak tegen de verdachte is verweven met de zaken tegen enkele van die andere verdachten, die tevens verdacht worden van nog andere misdrijven. De zaak tegen de verdachte is op enig moment van die zaken afgesplitst.

Gelet op deze bijzondere omstandigheden is het hof – anders dan de rechtbank – van oordeel dat de redelijke termijn, binnen welke berechting in eerste aanleg diende plaats te vinden, in deze zaak niet 16 maar 24 maanden beliep. Deze termijn is in zeer geringe mate overschreden, te weten met een week. De behandeling in hoger beroep heeft voortvarend kunnen plaatsvinden. Dit arrest wordt uitgesproken binnen 13 maanden na het instellen van het hoger beroep. Dat compenseert naar het oordeel van het hof ruimschoots de geringe overschrijding in eerste aanleg.

Met de constatering dat de redelijke termijn als vorenbedoeld in geringe mate is overschreden, kan worden volstaan; verdere gevolgen dienen daaraan niet te worden verbonden.

Het hof acht alles afwegende, een gevangenisstraf van na te melden duur passend en geboden.

Verbeurdverklaring

Het inbeslaggenomen en niet teruggegeven voorwerp, te weten het voorwerp vermeld op de beslaglijst - die als bijlage aan dit vonnis is gehecht - onder nummer 6, dat aan de verdachte toebehoort, dient te worden verbeurd verklaard en is daarvoor vatbaar, aangezien met behulp van dat voorwerp het onder 1 bewezen geachte is voorbereid.

Onttrekking aan verkeer

De inbeslaggenomen en niet teruggegeven voorwerpen, te weten de voorwerpen vermeld op de beslaglijst onder de nummers 7 tot en met 16 en 23, dienen onttrokken te worden aan het verkeer. De goederen vermeld onder de nummers 7 tot en met 16 zijn daarvoor vatbaar, aangezien met behulp van deze voorwerpen het onder 1 bewezen geachte is begaan en deze voorwerpen van zodanige aard zijn dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet. Het goed vermeld onder nummer 23 is vatbaar voor onttrekking aan het verkeer, aangezien dit voorwerp is aangetroffen bij gelegenheid van het onderzoek naar de door de verdachte begane misdrijven, terwijl dit voorwerp kan dienen tot het begaan van soortgelijke misdrijven en het van zodanige aard is, dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met het algemeen belang.

Vordering van de benadeelde partij [benadeelde]

De benadeelde partij als bedoeld in artikel 51a van het Wetboek van Strafvordering, heeft zich overeenkomstig artikel 51b van dat Wetboek in het onderhavige strafproces gevoegd met een vordering van € 31.863,50 tot vergoeding van door haar, als gevolg van het aan de verdachte onder 1 tenlastegelegde, geleden schade, te vermeerderen met de kosten voor rechtsbijstand.

De vordering is in eerste aanleg toegewezen tot een bedrag van € 16.863,51.

De benadeelde partij heeft zich vervolgens in hoger beroep schriftelijk gevoegd met een vordering van € 500.000,-.

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering tot het bedrag dat door de rechtbank was toegekend, te vermeerderen met de kosten gemoeid met het indienen van de vordering.

De verdachte heeft deze vordering niet betwist.

Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

In hoger beroep kan niet een hoger bedrag dan in eerste aanleg worden gevorderd, gelet op het bepaalde in artikel 421, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering. Het hof zal daarom uitgaan van het in eerste aanleg gevorderde bedrag.

Het hof is van oordeel dat het hierna te noemen gedeelte van de vordering van de benadeelde partij van zo eenvoudige aard is, dat dit zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Vast is komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het onder 1 bewezen geachte strafbare feit rechtstreeks schade heeft geleden tot het beloop van na te melden bedrag (waarin een optelfout in het in eerste aanleg ingediende formulier is verbeterd). De vordering van de benadeelde partij zal dan ook tot dat bedrag worden toegewezen, te vermeerderen met de door de benadeelde partij gemaakte kosten en de ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten.

Het hof is van oordeel dat het overige gedeelte van de vordering van de benadeelde partij niet van zo eenvoudige aard is, dat dit zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Dit kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht. Het hof zal de benadeelde partij in zoverre daarin dan ook niet ontvankelijk verklaren.

Het hof acht voorts termen aanwezig om, als extra waarborg voor betaling van het toegewezen gedeelte van de vordering van de benadeelde partij, de verdachte, die naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht, de verplichting op te leggen tot betaling van € 16.863,11 aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer.

Vordering van de benadeelde partij [benadeelde2]

De benadeelde partij heeft zich mondeling ter terechtzitting in hoger beroep op de voet van artikel 421, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering gevoegd met een vordering van € 10.000,- als voorschot op vergoeding van immateriële schade, zoals door haar ook mondeling ter terechtzitting in eerste aanleg gevorderd.

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering.

De verdachte heeft deze vordering betwist door te stellen dat deze niet is onderbouwd met een deugdelijke medische rapportage.

Het hof is van oordeel dat de vordering van de benadeelde partij, ook al gaat het om een voorschot, niet van zo eenvoudige aard is, dat deze zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Deze kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht. Het hof zal de benadeelde partij daarin dan ook niet ontvankelijk verklaren.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straffen en maatregelen zijn gegrond op de artikelen 33, 33 a, 36b, 36c, 36d, 36f, 47, 57, 63 en 289 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 26 en 55 van de Wet wapens en munitie .

Beslissing

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 en 2 tenlastegelegde heeft begaan zoals hierboven in de rubriek bewezengeachte omschreven.

Verklaart niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen de verdachte onder 1 en 2 meer of anders is ten laste gelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart dat het bewezenverklaarde de hierboven vermelde strafbare feiten oplevert.

Verklaart het bewezenverklaarde strafbaar en ook de verdachte daarvoor strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 13 (dertien) jaren.

Beveelt dat de tijd, die door de veroordeelde vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in deze zaak in verzekering en in voorlopige hechtenis is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering wordt gebracht.

Verklaart verbeurd het inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerp, te weten nummer 6 op de aan dit arrest gehechte beslaglijst.

Onttrekt aan het verkeer de inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerpen,

te weten nummers 7 tot en met 16 en 23 op de aan dit arrest gehechte beslaglijst.

Gelast de teruggave aan [verdachte] van de inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerpen, te weten nummers 1 tot en met 5, 17 tot en met 22 en 24 tot en met 28 op de aan dit arrest gehechte beslaglijst.

Ten aanzien van de benadeelde partij [benadeelde]

Wijst de vordering van de benadeelde partij gedeeltelijk toe en veroordeelt de verdachte die, evenals zijn mededader, hoofdelijk voor het gehele bedrag aansprakelijk is, in dier voege dat indien en voorzover de een aan de betalingsverplichting heeft voldaan, de ander daarvan in zoverre zal zijn bevrijd, om tegen een behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan [benadeelde] te [woonplaats], rekeningnummer [rekeningnummer]3 een bedrag van € 16.863,11 (zestienduizend achthonderd drieënzestig euro en elf cent), te vermeerderen met de door de benadeelde partij gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan deze uitspraak begroot op € 1.856,40.

Verklaart de benadeelde partij voor het overige niet ontvankelijk in haar vordering en bepaalt dat deze benadeelde partij dit deel van haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen.

Legt de verdachte voorts op de verplichting tot betaling aan de Staat van een som gelds, groot

€ 16.863,11 (zestienduizend achthonderd drieënzestig euro en elf cent), zulks ten behoeve van [benadeelde] te [woonplaats].

Beveelt voor het geval dat noch volledige betaling noch volledig verhaal van het verschuldigde bedrag volgt, dat hechtenis zal worden toegepast voor de duur van 119 (honderd negentien) dagen, met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de hiervoor vermelde verplichting niet opheft.

Bepaalt dat indien en voorzover de verdachte en/of een ander heeft voldaan aan één van evenvermelde betalingsverplichtingen, de andere daarmee in zoverre komt te vervallen.

Ten aanzien van de benadeelde partij [benadeelde2]

Verklaart de benadeelde partij [benadeelde2] niet ontvankelijk in haar vordering en bepaalt dat de benadeelde partij haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen.

Dit arrest is gewezen door de achtste meervoudige strafkamer van het gerechtshof te Amsterdam, waarin zitting hadden mrs. J.M.J. Chorus, M. Gonggrijp-van Mourik en L.A.J. Dun in tegenwoordigheid van mr. B. van der Werf, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 16 november 2009.


» Juridisch advies nodig? « advertorial

Heeft u een juridisch probleem of een zaak die u wilt voorleggen aan een gespecialiseerde jurist of advocaat ?

Neemt u dan gerust contact met ons op en laat uw zaak vrijblijvend beoordelen.



naar boven      |      zoeken      |      uitgebreid zoeken

Snel uitspraken zoeken en filteren

> per rechtsgebied > op datum > op instantie

Gerelateerde advocaten

Gerelateerde advocatenkantoren

Recente vacatures

Meer vacatures | Plaats vacature