Datum uitspraak:
Datum publicatie:
Rechtsgebied:
Zaaknummer:
Soort procedure:
Zittingsplaats:
Vindplaatsen:

Inhoudsindicatie:

In geschil is het antwoord op de vraag of de Rechtbank, na te hebben geoordeeld dat het beroep gegrond was, terecht zelf in de zaak heeft voorzien. Voorts is in geschil of het incidenteel hoger beroep ontvankelijk is en zo ja, of de Rechtbank bij de bepaling van de aan belanghebbende toegekende proceskostenvergoeding is uitgegaan van een te hoge wegingsfactor voor het gewicht van de zaak.

Uitspraak



GERECHTSHOF DEN HAAG

Team Belastingrecht

enkelvoudige kamer

nummer BK-16/00233

Uitspraak van 2 november 2016

in het geding tussen:

[X] B.V. te [Z] , belanghebbende,

en

de heffingsambtenaar van de Regionale Belasting Groep, de heffingsambtenaar,

op het hoger beroep van belanghebbende tegen de uitspraak van Rechtbank Rotterdam (hierna: de Rechtbank) van 7 april 2016, nummer ROT 15/6157, betreffende de onder 1.1 vermelde naheffingsaanslag.

Naheffingsaanslag, bezwaar en geding in eerste aanleg

1.1.

Aan belanghebbende is op 23 juli 2015 een naheffingsaanslag in de parkeerbelastingen van de gemeente [Y] (hierna: de naheffingsaanslag) opgelegd ten bedrage van € 88,00, bestaande uit € 29 aan belasting en € 59 aan kosten van de naheffingsaanslag.

1.2.

Belanghebbende heeft tegen de naheffingsaanslag bezwaar gemaakt. De heffingsambtenaar heeft bij uitspraak, gedagtekend 26 september 2015, de naheffingsaanslag gehandhaafd en belanghebbende in dezelfde uitspraak meegedeeld dat de naheffingsaanslag met het reeds door hem betaalde bedrag van € 9,25 is verminderd.

1.3.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. Ter zake is een griffierecht geheven van € 45. De Rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd en bepaald dat de uitspraak van de Rechtbank in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar, de naheffingsaanslag verminderd tot € 78,75, bepaald dat de heffingsambtenaar aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht van € 331 vergoedt, alsmede de heffingsambtenaar veroordeeld in de proceskosten tot een bedrag van € 742 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, met een waarde per punt van € 246 en wegingsfactor 1 en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, met een waarde per punt van € 496 en wegingsfactor 1) te betalen aan belanghebbende.

Loop van het geding in hoger beroep

2.1.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger ingesteld bij het Hof. Ter zake is een griffierecht geheven van € 124.

2.2.

De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend en daarbij incidenteel hoger beroep ingesteld.

2.3.

Voorafgaande aan de mondelinge behandeling heeft het Hof op 24 juli 2016 een reactie op het incidenteel hoger beroep en op 5 augustus 2016 een nader stuk van belanghebbende ontvangen waarvan telkens een afschrift is gezonden aan de wederpartij.

2.4.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 21 september 2016. De heffingsambtenaar is verschenen. Van de zijde van belanghebbende is, met bericht van verhindering, dagtekening 21 september 2016, en zonder verzoek om uitstel van de zitting, niemand verschenen. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

Verordening, Aanwijzingsbesluit en Tarieventabel

3.1.

De raad van de gemeente [Y] heeft in zijn openbare vergadering van 26 maart 2015 de Verordening op de heffing en de invordering van parkeerbelastingen 2015 (de Verordening) vastgesteld. De Verordening luidt, voor zover hier van belang:

"Artikel 10 Belastbaar feit

Onder de naam "parkeerbelastingen" worden de volgende belastingen geheven:

a. een belasting ter zake van het parkeren van een motorvoertuig op een bij dan wel krachtens deze verordening in de daarin aangewezen gevallen door het college te bepalen plaats, tijdstip en wijze;

b. een belasting ter zake van een van gemeentewege verleende vergunning voor het parkeren van een voertuig op de in die vergunning aangegeven plaats en wijze.

Artikel 11 Belastingplicht

1. De belasting bedoeld in artikel 10, onderdeel a, wordt geheven van de gene die het motorvoertuig heeft geparkeerd. "

3.2.

De Tarieventabel behorende bij de Verordening luidt:

“(…)

1. Het tarief voor het parkeren bij een parkeerapparatuurplaats als bedoeld in artikel 10, onderdeel a van [de Verordening] bedraagt:

In het gebied (…):

1. Binnenstad

Per 60 minuten:

Maximum 24-uurstarief

(dagvergunning)

(…)

(…)

(…)

1.2

€ 29,00 (*1)

€ 29,00

(…)

(…)

(…)

(*1): Tarief geldt per periode van 24 uur of een gedeelte daarvan

(…)

(…)”

3.3.

In het Aanwijzingsbesluit betaald parkeren, vastgesteld door de raad van de gemeente [Y] op 26 maart 2015 (het Aanwijzingsbesluit) is, voor zover hier van belang, het volgende bepaald:

“De gemeenteraad van [Y] ;

(…)

BESLUIT:

1. aan te wijzen de locaties en het tijdstip waarop tegen betaling van belasting als bedoeld in artikel 10, onderdeel a, van [de Verordening] mag worden geparkeerd zoals vermeld in de bij dit besluit behorende bijlage 1.

2. aan te wijzen de locaties en het tijdstip waarop tegen betaling van belasting als bedoeld in artikel 10, onderdeel b, van [de Verordening] mag worden geparkeerd zoals vermeld in de bij dit besluit behorende bijlage 1.

(…)

5. Te bepalen dat dit besluit in werking treedt met ingang van 1 juni 2015;

(…)”

3.4.

Bijlage 1, Plaats en tijdstip betaald parkeren, behorende bij het Aanwijzingsbesluit, luidt, luidt, voor zover hier van belang:

“Binnen [Y] zijn verschillende betaaltijden van toepassing (…). Binnen de volgende betaaltijden wordt parkeerbelasting geheven:

Code

betaaltijden

Dag van de week

Tijdstip (uur)

Toelichting:

I

Ma t/m zat

Zondag

10.00 – 24.00

10.00 – 24.00

Van toepassing in gebied B

(…)

(…)

Parkeren tegen betaling van parkeerbelasting of met een parkeervergunning op de in de vergunning aangegeven plaats of wijze is toegestaan op alle aangegeven parkeerplaatsen en weggedeelten welke vallen binnen de hieronder omschreven straten of gebieden, voor zover niet op andere wijze een parkeerverbod geldt:

Binnenstad

Gebied B

Nr.

Straat/gebied

Details

Tariefcode

Betaaltijden

(…)

(…)

(…)

(…)

(…)

1g.

[A]

Gehele straat

1.2

I

(…)

(…)

(…)

(…)

(…)

(…)”

Vaststaande feiten

4.1.

Op donderdag 23 juli 2015 om 18:49 uur stond de auto met kenteken [B] (de auto) geparkeerd in de [A] in [Y] . In de auto was geen geldige parkeervergunning en evenmin een geldige dagkaart voor vergunninghouderplaatsen aanwezig. Wel was achter de voorruit van de auto een transponderkaart (de transponderkaart) van Park-line (hierna: de belparkeerprovider) aangebracht.

4.2.

Op het onder 4.1 vermelde tijdstip was (de aanvang van) het parkeren telefonisch aan de belparkeerprovider doorgegeven. Daarbij is niet de inbelcode gebruikt die in het geautomatiseerde datasysteem van de inbelprovider kon worden gekoppeld aan een parkeerplaats waar geparkeerd mocht worden tegen betaling van het onder 3.2 genoemde tarief van € 29 (het dagvergunningtarief). In plaats daarvan is een inbelcode gebruikt die door het geautomatiseerde datasysteem van de inbelprovider werd herkend als behorende bij een parkeerplaats waar tegen betaling van een ander, lager, tarief mocht worden geparkeerd. Het op basis van dit lagere tarief verschuldigde bedrag van € 9,25 is aan belanghebbende in rekening gebracht en door haar betaald.

4.3.

De auto was op het onder 4.1 vermelde tijdstip op naam van belanghebbende ingeschreven in het kentekenregister, bedoeld in de Wegenverkeerswet 1994.

4.4.

De heffingsambtenaar heeft belanghebbende een naheffingsaanslag ten bedrage van € 88.00 (€ 29.00 aan parkeerbelasting en € 59,00 aan kosten van de naheffingsaanslag) opgelegd.

4.5.

Bij de uitspraak op bezwaar heeft de heffingsambtenaar het onder 4.2 genoemde bedrag van € 9,25 in mindering is gebracht op de naheffingsaanslag

Omschrijving geschil in hoger beroep en standpunten van partijen

5.1.

In geschil is het antwoord op de vraag of de Rechtbank, na te hebben geoordeeld dat het beroep gegrond was, terecht zelf in de zaak heeft voorzien. Voorts is in geschil of het incidenteel hoger beroep ontvankelijk is en zo ja, of de Rechtbank bij de bepaling van de aan belanghebbende toegekende proceskostenvergoeding is uitgegaan van een te hoge wegingsfactor voor het gewicht van de zaak.

5.2.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de Rechtbank, na te hebben geoordeeld dat het beroep gegrond was, ten onrechte zelf in de zaak heeft voorzien en voert daartoe – samengevat – het volgende aan. Doordat de heffingsambtenaar belanghebbende in de bezwaarfase niet heeft gehoord is belanghebbende niet in de gelegenheid gesteld zich uit te laten over de door haar in bezwaar aangevoerde gronden, terwijl partijen van mening verschillen omtrent de van belang zijnde feiten, te weten of uit de bebording in de [A] voldoende duidelijk volgt dat in de [A] slechts kan worden geparkeerd tegen betaling van het dagvergunningtarief. Belanghebbende vraagt om terugwijzing van de zaak naar de heffingsambtenaar, zodat deze opnieuw uitspraak op bezwaar kan doen, ditmaal na belanghebbende op de juiste wijze te hebben gehoord.

5.3.

Daarnaast stelt belanghebbende zich op het standpunt dat het incidenteel hoger beroep van de heffingsambtenaar niet-ontvankelijk is. Zij voert daartoe – samengevat – het volgende aan. De goede procesorde verzet zich ertegen dat het Hof het door de heffingsambtenaar ingestelde incidenteel hoger beroep in zijn beoordeling betrekt. De heffingsambtenaar had al in eerste aanleg een standpunt kunnen innemen over (de hoogte van) de te vergoeden proceskosten. Hij had in het beroepschrift van belanghebbende kunnen lezen dat om een kostenvergoeding werd gevraagd. Uit het oogpunt van zorgvuldig en doelmatig gebruik van rechtsmiddelen en omwille van de rechtszekerheid van belanghebbende omtrent hetgeen in geschil is, had de heffingsambtenaar eerder tegen de kostenvergoeding moeten opkomen.

5.4.

De heffingsambtenaar stelt zicht op het standpunt dat de Rechtbank terecht zelf in de zaak heeft voorzien en voert daartoe – samengevat – het volgende aan. Het is onbegrijpelijk dat belanghebbende zich op het standpunt stelt niet in de gelegenheid te zijn gesteld zich uit te laten over de in bezwaar aangevoerde gronden. Belanghebbende heeft immers in haar beroepschrift haar standpunten naar voren kunnen brengen ten aanzien van de uitspraak op bezwaar. Belanghebbende heeft in beroep alsnog haar bezwaar tegen de naheffingsaanslag zowel schriftelijk als mondeling kunnen toelichten, waardoor belanghebbende, gelet op artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb), niet is benadeeld.

5.5.

De heffingsambtenaar bestrijdt dat het incidenteel hoger beroep niet-ontvankelijk zou moeten worden verklaard. Hij is in het incidenteel hoger beroep opgekomen tegen het oordeel van de Rechtbank over de hoogte van de proceskostenvergoeding. De Awb biedt hem die mogelijkheid.

5.6.

De heffingsambtenaar stelt zich op het standpunt dat de Rechtbank is uitgegaan van een te hoge wegingsfactor voor het gewicht van de zaak. Het bezwaarschrift noch het beroepschrift was gecompliceerd of bewerkelijk. Met een wegingsfactor van 0,25 of maximaal 0,5 voor het bezwaarschrift en maximaal 0,5 voor het beroepschrift is meer dan voldoende rekening gehouden met de gewicht van de zaak.

Conclusies van partijen

6.1.

Het hoger beroep van belanghebbende strekt tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en terugwijzing van de zaak naar de heffingsambtenaar waarbij hem wordt opgedragen nogmaals uitspraak op bezwaar te doen, ditmaal na belanghebbende op de juiste wijze gehoord te hebben.

6.2.

De heffingsambtenaar concludeert – naar het Hof begrijpt – tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank wat betreft de proceskostenvergoeding en voor het overige tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Oordeel van de rechtbank

7. De Rechtbank heeft het beroep van belanghebbende gegrond verklaard en daartoe het volgende overwogen waarbij de Rechtbank belanghebbende als eiseres en de Heffingsambtenaar als verweerder heeft aangeduid:

"(…)

3. Ter zitting heeft verweerder erkend dat aan eiseres ten onrechte geen zaakstukken zijn verstrekt en dat eiseres ten onrechte niet in de gelegenheid is gesteld om te worden gehoord op haar bezwaar. Ter zitting heeft verweerder ten slotte aangevoerd dat eiseres reeds een bedrag van € 9,25 aan parkeerbelasting heeft betaald en dat dit bedrag in mindering is gebracht op de naheffingsaanslag, zodat de uitspraak op bezwaar op dat punt gegrond had moeten worden verklaard.

4. Gelet op de erkenning van verweerder ter zitting is het beroep gegrond. De rechtbank ziet aanleiding zelf in de zaak te voorzien met gebruikmaking van haar bevoegdheid van artikel 8:72, vierde lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). De rechtbank zal de proceskostenvergoeding van de bezwaarfase bepalen overeenkomstig hetgeen zij daarover in het voorgaande heeft overwogen.

5. Nu het beroep gegrond wordt verklaard, dient verweerder op grond van het bepaalde in artikel 8:74, eerste lid, van de Awb het door eiseres betaalde griffierecht te vergoeden.

6. De rechtbank ziet voorts aanleiding verweerder op grond van het bepaalde in artikel 8:75, eerste lid, van de Awb te veroordelen in de proceskosten die eiseres in beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 742,- (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, met een waarde per punt van € 246,- en wegingsfactor 1 en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, met een waarde per punt van € 496,- en wegingsfactor 1).

(…)"

Beoordeling van het hoger beroep

Schending hoorplicht

8.1.

Ingevolge artikel 7:2, eerste lid, van de Awb stelt een bestuursorgaan alvorens hij beslist op het bezwaar, belanghebbende in de gelegenheid te worden gehoord (hoorplicht). Uit de parlementaire behandeling van het wetsvoorstel dat heeft geleid tot de onderhavige bepaling kan worden opgemaakt dat het hier een essentieel onderdeel betreft van de bezwaarschriftprocedure, bij schending waarvan de uitspraak op bezwaar in beginsel niet in stand kan blijven. Slechts in de gevallen genoemd in artikel 7:3 van de Awb kan van het horen van de belanghebbende worden afgezien.

8.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat de hoorplicht is geschonden.

8.3.

In artikel 6:22 van de Awb is bepaald dat een besluit waartegen bezwaar is gemaakt of beroep is ingesteld, ondanks schending van een geschreven of ongeschreven rechtsregel of algemeen rechtsbeginsel, door het orgaan dat op het bezwaar of beroep beslist in stand kan worden gelaten indien aannemelijk is dat de belanghebbende daardoor niet is benadeeld.

8.4.

Indien de rechter met toepassing van artikel 6:22 van de Awb aan de schending van de hoorplicht voorbij gaat, dient hij te motiveren dat de belanghebbende door de gang van zaken niet is benadeeld. Daarbij kan hij niet volstaan met de enkele redengeving dat het verzuim reeds is hersteld doordat de belanghebbende zijn bezwaren in beroep schriftelijk heeft kunnen uiteenzetten en mondeling heeft kunnen toelichten. Die omstandigheid zal echter in de regel wel voldoende zijn, indien de rechter tevens vaststelt dat omtrent de van belang zijnde feiten en de waardering daarvan tussen de partijen (uiteindelijk) geen verschil van mening bestaat en het geschil betrekking heeft op een aangelegenheid waarbij de heffingsambtenaar geen beleidsvrijheid toekomst.

8.5.

Omdat tussen partijen geschil bestaat over de vraag of ter plaatse bebording aanwezig was waaruit bleek dat voor het parkeren zonder vergunning op vergunninghouderplaatsen belasting verschuldigd was, kan niet gezegd worden dat omtrent de van belang zijnde feiten tussen de partijen (uiteindelijk) geen verschil van mening bestaat. Mitsdien kan niet gezegd worden dat belanghebbende door het niet-horen niet is benadeeld.

Terugwijzing en judiciële lus

8.6.

Gelet op het vorenoverwogene dient de uitspraak op bezwaar te worden vernietigd. Omdat belanghebbende naar het oordeel van het Hof niet, zonder opnieuw in de bezwaarfase te worden gehoord, in het gelijk moet worden gesteld en belanghebbende het Hof evenmin heeft verzocht zelf in de zaak te voorzien, zal het Hof de zaak terugwijzen naar de heffingsambtenaar met de opdracht belanghebbende alsnog volgens de regels te horen. Daarbij zal het Hof met toepassing van artikel 8:113, tweede lid van de Awb bepalen dat belanghebbende, indien hij beroep tegen de nieuwe uitspraak op bezwaar instelt, zulks bij het Hof dient te doen.

Ontvankelijkheid van het incidenteel hoger beroep

8.7.

Het Hof volgt belanghebbende niet in haar standpunt dat het incidenteel hoger beroep van de heffingsambtenaar niet-ontvankelijk dient te worden verklaard. De heffingsambtenaar heeft met inachtneming van de in artikel 8:110, tweede lid van de Awb gestelde termijn incidenteel hoger beroep ingesteld. De opvatting van belanghebbende dat de goede procesorde zich ertegen verzet dat het Hof het incidenteel hoger beroep in zijn beoordeling van de zaak betrekt, vindt geen steun in de feiten en/of het recht. Ook overigens ziet het Hof geen aanleiding voor het niet-ontvankelijk verklaren van het incidenteel hoger beroep.

Wegingsfactor kosten bezwaar en beroep

8.8.

Voorop staat dat het Hof op grond van een eigen waardering dient te beoordelen in welke gewichtscategorie een zaak valt (vergelijk HR 23 september 2011, nr. 10/04238, ECLI:NL:HR:BT2293). Het Hof is daarbij op generlei wijze gebonden aan de waardering van het gewicht van de zaak die de Heffingsambtenaar of de Rechtbank voorstaan.

8.9.

In gevallen als dit, waarin het tegen een beschikking of aanslag ingestelde bezwaar of beroep in eerste aanleg (mede) de toepassing van het materiële recht betreft, stelt het Hof, indien het bedrag van de vergoeding van de kosten die de belanghebbenden in bezwaar en/of beroep in eerste aanleg deel uitmaakt van de rechtsstrijd in hoger beroep, de factor voor het gewicht van de zaak in de regel op 1. Dat in dit geval sprake is van een omstandigheid die tot een hogere wegingsfactor kan leiden, is gesteld noch gebleken. Een omstandigheid die in gevallen als dit tot een lagere wegingsfactor voor het gewicht van de zaak kan leiden doet zich bijvoorbeeld voor in een ongecompliceerde zaak, waarin langs gebaande paden rechtsbijstand is verleend. Naar het oordeel van het Hof is in het onderhavige geval van een omstandigheid in de zo-even bedoelde zin geen sprake. Ook overigens ziet het Hof geen aanleiding om de wegingsfactor lager dan op 1 vast te stellen. Mitsdien is het incidentele hoger beroep ongegrond.

Slotsom

8.10.

Gelet op het voorgaande is het hoger beroep van belanghebbende gegrond en is het incidentele hoger beroep van de heffingsambtenaar ongegrond. Beslist dient te worden zoals hierna is vermeld.

Proceskosten

9.1.

Het Hof acht termen aanwezig de heffingsambtenaar te veroordelen in de door belanghebbende gemaakte proceskosten. Het Hof stelt deze kosten, op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht in verbinding met het Besluit proceskosten bestuursrecht en de daarbij behorende bijlage, vast op € 992 wegens beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor het Hof (1 punt voor het hoger beroepschrift, 1 punt voor de schriftelijke zienswijze na incidenteel hoger beroep, een bedrag per punt van € 496 en een wegingsfactor voor het gewicht van de zaak van 1).

9.2.

De heffingsambtenaar dient, nu het hoger beroep gegrond is, aan belanghebbende het door haar in hoger beroep betaalde griffierecht van € 124 te vergoeden.

Beslissing

Het Gerechtshof:

- vernietigt de uitspraak van de Rechtbank, behoudens de beslissingen omtrent de vergoeding van proceskosten en van het griffierecht;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- draagt de heffingsambtenaar op opnieuw uitspraak op bezwaar te doen met inachtneming van de uitspraak van het Hof;

- bepaalt dat beroep tegen de nieuwe uitspraak op bezwaar slechts kan worden ingesteld bij het Gerechtshof;

- veroordeelt de heffingsambtenaar in de proceskosten aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 992 en

- gelast de heffingsambtenaar belanghebbende een griffierecht te vergoeden van € 124.

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. G.J. van Leijenhorst, in tegenwoordigheid van de griffier mr. F.A. Mijnans. De beslissing is op 2 november 2016 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Zowel de belanghebbende als het daartoe bevoegde bestuursorgaan kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. Bij het beroepschrift wordt een kopie van deze uitspraak gevoegd. 2. Het beroepschrift wordt ondertekend en bevat ten minste:

- - de naam en het adres van de indiener;

- - de dagtekening;

- - de vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

- - de gronden van het beroep in cassatie.

Het beroepschrift moet worden gezonden aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.


» Juridisch advies nodig? « advertorial

Heeft u een juridisch probleem of een zaak die u wilt voorleggen aan een gespecialiseerde jurist of advocaat ?

Neemt u dan gerust contact met ons op en laat uw zaak vrijblijvend beoordelen.



naar boven      |      zoeken      |      uitgebreid zoeken

Snel uitspraken zoeken en filteren

> per rechtsgebied > op datum > op instantie

Recente vacatures

Meer vacatures | Plaats vacature